Η αντιφατική εικόνα του (πολιτικού) Μίκη Θεοδωράκη
Ο Μίκης Θεοδωράκης ενσαρκώνει μια
μεγάλη αντίφαση που δεν γίνεται
εύκολα κατανοητή σε όποιον έχει φτιάξει μια ιδεατή εικόνα για εκείνον • ή σε όποιον δεν έχει
παρακολουθήσει όλη την πολιτική του διαδρομή ή, για να το πάω και πιο πέρα, σε
όποιον δεν έχει επεξεργαστεί όλες τις αλλαγές και μεταλλάξεις στην πολιτική της επίσημης ελληνικής Αριστεράς-στην οποία ο
Θεοδωράκης ακόμα και σήμερα έχει αναφορά-από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Και
για αυτό το λόγο ένας προοδευτικός άνθρωπος απογοητεύεται από το εξαιρετικά διχαστικό λογύδριο που
έβγαλε στη συγκέντρωση της Αθήνας για το Μακεδονικό. Μεταξύ των άλλων, μίλησε για
«εθνομηδενισμό» και «φασισμό με αριστερό πρόσημο», λεξιλόγιο
που ανήκει ξεκάθαρα στον πολιτικό χώρο από τη Δεξιά και παραπέρα. Είπε όμως και
«είμαι διεθνιστής». Αντίφαση; Όμως η πορεία του δεν μπορεί να χαραχτεί σε μια ευθεία γραμμή, τάση που έχουμε πολλοί όταν αναφερόμαστε σε "προσωπικότητες". Έτσι οι παρεκκλίσεις φαντάζουν ακατανόητες. Η κάθε "προσωπικότητα" λοιπόν πρέπει να μπαίνει απαραίτητα στα πλαίσια που την ανέδειξαν και τη συντηρούν ως τέτοια.