Ο ύπνος του δικαίου
διήγημα
(Μέρος ΙΙ "Ο χρόνος που (δεν) τρέχει")
Λένε ότι ο βαρύς ύπνος ταιριάζει σε όσους έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Όμως σε κάποια φρικιαστικά εγκλήματα, ο φονιάς πηγαίνει μετά στο κρεβάτι του και κοιμάται. Πως εξηγείται διάολε; Είναι δυνατόν να σκοτώνεις άνθρωπο και μετά να μην τρέχει τίποτα; Ενίοτε, είναι. Εξαιρώντας τις περιπτώσεις σχιζοφρένειας, ο φόνος ανακουφίζει αυτόν που ταλαιπωρείται φριχτά από έναν άλλον άνθρωπο, το θύμα του. "Εγώ τώρα είμαι εντάξει", αναφέρουν ψύχραιμοι στην απολογία τους στο δικαστήριο, "καταλαβαίνω ότι παράβηκα το νόμο, τιμωρήστε με, δεν με νοιάζει". Και λένε αλήθεια, γιατί η τιμωρία που θα τους επιβληθεί είναι στο μυαλό τους η ολοκλήρωση της πράξης τους, ανακουφιστική κι αυτή, διότι παρακάμπτεται η απολογία στον ίδιο τους τον εαυτό. Αναλαμβάνει άλλος την ευθύνη να τους τιμωρήσει. Ορισμένοι δε το τραβάνε στα άκρα: ζητούν επιτακτικά και τη δική τους θανάτωση. Έτσι το τελειοποιούν το έγκλημα. Γλιτώνουν τις τύψεις. Αποφεύγουν, με άλλα λόγια, να την κατάσταση από την οποία δεν μπορούν πια να φύγουν και να γυρίσουν πίσω.
