Πλέον, "ιδεογραφίες"

Ο ΙΔΕΟΓΡΑΦΟΣ ιδεογραφεί ιδεογραφίες

(μια ιδέα μπορεί όμως να είναι και ένα ποίημα...)

Ρενάτο Γκουτούζο, "Άνθρωποι που τρώνε καρπούζι", 1948, Λάδι σε καμβά.

Μπαίνοντας στον πέμπτο χρόνο ζωής, το μπλογκ ήρθε η ώρα να πάρει ένα κάπως πιο "επίσημο" όνομα, κάπως πιο "εξωστρεφές", που όμως δεν θα σταματά να υπενθυμίζει το ερασιτεχνικό του πράγματος (όπως το προηγούμενο-"γιατίμπαμπά"): "Ιδεογραφίες (χωρίς ταρίφα)". Πηγή έμπνευσης για το όνομα αποτέλεσε η ελληνική απόδοση ενός κείμενου του 1894 του γάλλου, (πρωτο)σοσιαλιστικών αρχών, κριτικού λογοτεχνίας Μπερνάρ Λαζάρ:

Τα σατιρικά των εκλογών

Σατιρικά των εκλογών 2019

(πολιτικοσατιρικές μικροϊστορίες)

Φόβος και ντελίριο στο Ελλάς Βέγκας

Ποίημα ΧΙΙΙ

Η μνήμη•
Η μνημη είναι ένα βαρύ εργαλείο για το χέρι του ανθρώπου,
αλλά πολύ αναγκαίο.
Μακάριοι όσοι δεν έχουν επιδιορθώσεις στη ζωή τους να κάνουν. H λογοτεχνία, είπε ο Αντρέ Μπρετόν, είναι ένας από τους πιο θλιβερούς δρόμους που οδηγούν παντού.

(Στη φωτογραφία: Πίνακας του Ρενέ Μαγκρίττ, "Μνήμη", 1948)

"Και τώρα τί για τον ΣυΡιζΑ;"

Σημειώσεις για τη φυσιογνωμία του ΣυΡιζΑ σήμερα

Δεν χωράει άλλους!

Κατ' αναλογία με τον όρο «γαλάζια πολυκατοικία» που επινόησε ο Καρατζαφέρης, ο ΣυΡιζΑ μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαμέρισμα-στην αντίστοιχη πολυκατοικία-που ξαφνικά γέμισε κόσμο. Αντί λοιπόν οι ιδιοκτήτες του να το επεκτείνουν, του άλλαξαν διαρρύθμιση για να βολευτούν όλοι και κυρίως τα μικρομεσαία στρώματα που προήλθαν από το ΠαΣοΚ. Οι νέοι επισκέπτες όμως παραμένουν επισκέπτες. Αυτό είναι ένα κρίσιμο στοιχείο για το μέλλον του, σοσιαλδημοκρατικού πλέον, κόμματος μετά την ήττα (που πρόκειται να συμβεί) στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Μικρά της Ιστορίας ΧV (Ο τσίφτης Αντρέας Ιωσήφ)

Ο τσίφτης

Ήταν κάποτε ένας νέος και πολλά υποσχόμενος πολιτικός, μόλις 37 χρονών, που, αν και δεξιός, είχε γίνει υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ στην κεντρώα κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα το 1952. Ήταν ο Αντρέας Ιωσήφ, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, σύζυγος της επίσης δημοσιογράφου Μαρίας Ρεζάν. Επί κατοχής συνδέθηκε με ταγματασφαλίτικες ομάδες (ο ίδιος έλεγε ότι ήταν Χίτης) και αργότερα, στον Εμφύλιο πόλεμο, δούλευε ως δημοσιογράφος σε ακροδεξιές και δεξιές εφημερίδες ("Ελληνικό Αίμα", "Ακρόπολις" και "Απογευματινή"). Στις 5 Μαρτίου 1950 εκλέχτηκε με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Τότε συγκροτήθηκε κυβέρνηση (και εκ νέου μετά τις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951) των τριών κεντρώων κομμάτων Πλαστήρα-Σοφοκλή Βενιζέλου-Γεωργίου Παπανδρέου, από την οποία ο ελληνικός λαός ανέμενε να πάρει μέτρα για τον καταλαγιασμό της τρομοκρατίας και για την ειρήνευση. Γενικά, για την ομαλοποίηση του πολιτικού κλίματος, μετά και την ήττα του λαϊκού κινήματος το 1949. Αυτή ήταν κατεύθυνση και της εξόριστης ηγεσίας του ΚΚΕ. Το ίδιο πίστευε και ο Ιωσήφ, ο οποίος άλλαξε τις εμφυλιοπολεμικές απόψεις του, μάλλον επηρεασμένος από τις φρικαλεότητες που είδε, τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τα βάσανα χιλιάδων εκτοπισμένων και φυλακισμένων. Και τότε η Ασφάλεια συνέλαβε τον Μπελογιάννη, με όλο το παράνομο κλιμάκιο του ΚΚΕ.