Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Ορισμένες σκέψεις για τον Μπέρνυ Σάντερς ("Είναι δυνατό να βγει ο Μπέρνυ Σάντερς";)

Ορισμένες σκέψεις για τον Μπέρνυ Σάντερς



KKK: ιδρύθηκε το 1865 από Νότιους, δηλαδή Δημοκρατικούς.
Γνωρίζει κανείς ποιο αμερικάνικο κόμμα υποστήριζε τον 19ο αιώνα τη δουλεία και εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλογαιοκτημόνων του Νότου [1]; Οι Ρεπουμπλικάνοι είπατε; Χάσατε! Οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα της μαύρης αντίδρασης. Οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα που στήριξε τη Κου Κλουξ Κλαν στο νότο για να τρομοκρατεί τους "αράπηδες" και τους λευκούς Ρεπουμπλικάνους υποστηρικτές των δικαιωμάτων των μαύρων. Οι Δημοκρατικοί ήταν στην εξουσία όταν το Ενόλα Γκέυ έριξε την ατομική βόμβα. Οι Δημοκρατικοί πήραν την απόφαση να εισβάλλουν στην Κορέα και στο Βιετνάμ προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στις χώρες και στους λαούς. Παρόλα αυτά, στη συνείδηση της κοινής γνώμης το κόμμα των Δημοκρατικών ταυτίζεται με ένα είδος κεντροαριστεράς, ενώ το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων με την κεντροδεξιά.
Η μεταστροφή στην ιδεολογία των Δημοκρατικών ξεκίνησε αρχικά με τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ το 1933, ο οποίος ξεκίνησε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα κρατικών επενδύσεων, ως αντίδοτο στην οικονομική κρίση του 1929, το γνωστό "Νιού Ντηλ". Η έκταση του κρατικού παρεμβατισμού ήταν αδιανόητη για την ιδεολογία των δεξιών δημοκρατών, όμως ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Εκτός από το κραχ, την οικονομική παράμετρο, που είχε να αντιμετωπίσει το αμερικάνικο κράτος, το μεγάλο πρόβλημα ήταν το ανοδικό εργατικό κίνημα και η τεράστια πολιτική επιρροή που ασκούσε η Σοβιετική Ένωση, η οποία  σημείωνε τεράστιους δείκτες ανάπτυξης. Τότε δημιουργήθηκε  και σημαντικό μεταναστευτικό ρεύμα από τις ΗΠΑ και προς την ΕΣΣΔ. Χιλιάδες Αμερικάνοι ειδικευμένοι εργάτες εξασφάλιζαν τα πολυπόθητα ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάνε να εργαστούν στις βιομηχανίες του Μαγνιτογκόρσκ, του Στάλινγκραντ, του Ντόνετσκ. Και εκατοντάδες χιλιάδες έμεναν πίσω μαθαίνοντας ότι εκεί υπήρχε δουλειά και αναγνώριση ενώ πίσω συσσίτια και μαυραγορίτες. Η νέα σοσιαλδημοκρατία, όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Αμερική, αναπτύχθηκε μεσοπολεμικά ως αντίβαρο στην αριστερή ιδεολογία. Στην Αμερική όμως παρέμενε κολοβή. Με το να μην προέρχεται από την παλιά σοσιαλδημοκρατία του 19ου αιώνα, δηλαδή από το εργατικό κίνημα, δεν είχε διαμορφώσει ένα πλήρες μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα με αναφορές σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Παρέμενε ένα κόμμα σκληρού καπιταλισμού που απλά αναγκάστηκε να εφαρμόσει για ένα διάστημα κεντρώα οικονομική και όχι κοινωνική πολιτική.
Μ.Λ.Κινγκ και Μπομπ Κέννεντυ. Η ενσάρκωση
 της αμερικάνικης σοσιαλδημοκρατίας
Οι κοινωνικές ευαισθησίες στο κόμμα των Δημοκρατικών προστέθηκαν τη δεκαετία του '60 και βρήκαν έκφραση στο πρόσωπο του Ρόμπερτ Κέννεντυ, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1968, λίγο μετά τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Ο Ρόμπερτ Κέννεντυ βέβαια δεν είχε καμία σχέση με σοσιαλιστικές ιδέες, το αντίθετο μάλιστα. Όμως, κάτω από την πίεση του αντιπολεμικού κινήματος, εμφανίστηκε να διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών, με θέσεις για κοινωνική δικαιοσύνη και για την άμεση ειρήνευση και αποχώρηση των αμερικανικών μονάδων από το Νότιο Βιετνάμ. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, όχι πως ο Ρόμπερτ Κέννεντυ άλλαξε τις απόψεις του, αλλά γιατί το ριζοσπαστικό αντιπολεμικό κίνημα έψαξε για έκφραση μέσα από ένα αντιδραστικό κόμμα;
Η ανάλυση για το αμερικάνικο κίνημα είναι δύσκολη, και δεν είναι της παρούσης. Τρία στοιχεία όμως που πρέπει συνοπτικά να μπουν στον υπολογισμό είναι, πρώτον, η έλλειψη πολιτικού υποκειμένου, δεύτερον, ο ρεφορμιστικός χαρακτήρας της ηγεσίας του ίδιου του κινήματος και, τρίτον, η ιδιαιτερότητα του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος.
Η έλλειψη πολιτικού υποκειμένου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΑμερικής (CPUSA), του πιο συγκροτημένου προπολεμικά κόμματος της αμερικάνικης Αριστεράς. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αφανίστηκε από την σκληρή καταστολή, τον περιβόητο Μακαρθισμό, αλλά και από την πολιτική του επιλογή να στοιχηθεί με την χρουτσωφική δεξιά στροφή  της Σοβιετικής Ένωσης. Οι καινούργιες πολιτικές οργανώσεις που επιχείρησαν να καταλάβουν το χώρο που άφηνε το ΚΚΑ δεν ξέφυγαν από το τοπικό επίπεδο, με την εξαίρεση των Μαύρων Πανθήρων, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να υποστηριχτούν εύκολα από την λευκή εργατική τάξη.
Το ίδιο το κίνημα, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το ιταλικό ή άλλα ευρωπαϊκά, δεν έψαχνε στην πλειοψηφία του μια τέτοια διέξοδο. Τα περισσότερα αιτήματά του ήταν προς την κατεύθυνση της μεγαλύτερης συμμετοχής στα όργανα αποφάσεων, προς την μεταρρύθμιση του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα αιτήματα της συμμετοχής εργατών στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων και των φοιτητών στα καθηγητικά όργανα  ήταν, μαζί με το σταμάτημα του πολέμου, τα βασικά αιτήματα των συνδικαλιστικών και φοιτητικών οργανώσεων της εποχής. Τα αιτήματα αυτά, αργά ή γρήγορα, έγιναν δεκτά γιατί εκεί που οι εργαζόμενοι έβλεπαν "έλεγχο", οι εργοδότες έβλεπαν συνδιαλλαγή με νεοδημιούργητες εργατικές αριστοκρατίες. Τίποτα επικίνδυνο δηλαδή. Ανάλογα και στα πανεπιστήμια. Στην Ελλάδα, το ΠαΣοΚ το 1981 εισήγαγε τους αντίστοιχους νόμους.
Το ίδιο το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα δεν άφηνε βέβαια μεγάλα περιθώρια συγκρότησης ανεξάρτητου λαϊκού κινήματος. Είναι ταυτόχρονα και αποκεντρωμένο, σε επίπεδο πολιτείας, κομητείας ή πόλης, αλλά και συγκεντρωτικό, ως προεδρική και όχι προεδρευομένη αστική δημοκρατία. Το ίδιο το εκλεκτορικό σύστημα όλων των πολιτειών, πλην δυο, ποιος ξέρει γιατί, είναι "ο νικητής τα παίρνει όλα". Η αντιπροσώπευση συνεπώς οποιουδήποτε μειοψηφικού κινήματος (που συνήθως στην αρχή ένα κίνημα είναι μειοψηφικό) στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο καθίσταται προβληματική.
Η αλλοπρόσαλλη τακτική που κράτησαν οι διάφορες οργανώσεις που απάρτιζαν το φοιτητικό και αντιπολεμικό κίνημα της Αμερικής καταγράφτηκε με αφορμή τα συνέδρια του Δημοκρατικού κόμματος [2] της δεκαετίας του '60. Η τακτική αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "εντός-εκτός και επί τα αυτά". Κάποιες οργανώσεις επιχείρησαν να παρέμβουν με θεσμικό τρόπο στο συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος (χριστιανικές πασιφιστικές οργανώσεις), άλλες κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, αλλά εξωτερικά, εν είδει καταγγελίας (οι Μαύροι Πάνθηρες), εκμεταλλευόμενες τη δημοσιότητα που παίρνει η διαδικασία, και άλλες προσπαθώντας να ασκήσουν πίεση σε υποψήφιους και εκλέκτορες προς την κατεύθυνση της δέσμευσης σε μια πιο φιλολαϊκή πολιτική (το SDS και οι μαύροι της κατεύθυνσης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου το ξύλο που έπεσε στο Σικάγο δεν είχε προηγούμενο στις ΗΠΑ.
Το αμερικάνικο κράτος χτύπησε ανελέητα όλες τις πτέρυγες, πλην αυτών που διάλεξαν θεσμικά να διαμαρτυρηθούν, μέσω της αστυνομίας και της εθνοφρουράς, αλλά και δικαστικά, στήνοντας την περιβόητη "δίκη των 8" για συνομωσία και εξέγερση. Οι 8 περιλάμβαναν χίππηδες (ή σωστότερα Γίππηδες, όπως τον Άμπι Χόφμανν και τον Τζέρρυ Ρούμπιν), στελέχη του αντιπολεμικού κινήματος (σαν τον Ντέιβιντ Ντίλλινγκερ) και Μαύρους Πανθηρες, σαν τον Μπόμπυ Σηλ.
Ο Μπόμπυ Σηλ, του οποίου η εκδίκαση διαχωρίστηκε, έφαγε φυλακή ενώ οι υπόλοιποι, με κάποια προσχήματα, τελικά αθωώθηκαν. Αλλωστε η δίκη στήθηκε για τρομοκράτηση ή τέλος πάντων "να ηρεμήσουν τα πνεύματα". Με τους Μαύρους Πάνθηρες ήταν όμως αλλιώς: ήταν η πιο ριζοσπαστική οργάνωση του κινήματος, με αναφορές στην κινεζική επανάσταση, με χιλιάδες οπαδούς, ορισμένα ένοπλα τμήματα, και το FBI επιδόθηκε σε μια τρομερή εκστρατεία εξόντωσης, φυσικής και ηθικής, ένα νεο μακαρθισμό που περιλάμβανε και ανοιχτές δολοφονίες.
Στα μέσα της δεκαετίας του '70 τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει. Άρχισε ο δρόμος της ενσωμάτωσης για όσους δεν κατάφεραν να ριζοσπαστικοποιηθούν πλήρως μέσα από τις διαδικασίες του-αληθινά- μεγαλειώδους αντιπολεμικού κινήματος, είτε με την προσχώρηση στο Δημοκρατικό κόμμα είτε αυτόνομα με την ίδρυση του Πράσινου κόμματος, που όπως και στην Ευρώπη αποτέλεσε καταφύγιο για τα απομεινάρια ενός αγώνα που εκφυλίστηκε ή ηττήθηκε. Ο Μπέρνυ Σάντερς ήταν ένας από αυτούς.
Ο Σάντερς ξεκίνησε σαν μέλος της "Σνικ" (SNCC-Student Non Violent Coordinating Comitee) και μετά την εγκατάστασή του στο Βερμόντ, αναρριχήθηκε από τη δημαρχία του Μπούρλινγκτον στο Κονγκρέσσο και μετά στη Γερουσία, με την στήριξη των Δημοκρατικών, τυπικά όμως ανεξάρτητος. Σε όλη του τη πολιτική σταδιοδρομία καταψήφιζε τα νομοσχέδια που αφορούσαν περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων ή μείωση των δαπανών για κοινωνικά προγράμματα. Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως "Δημοκράτης Σοσιαλιστής", δηλαδή σοσιαλδημοκράτης, και, πράγματι, τα πεπραγμένα του στο κονγκρέσσο δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό που ο ίδιος έδωσε στον εαυτό του. Δεν δικαιολογούν όμως την αισιοδοξία που εξέφρασαν πολλοί αριστεροί ότι η Αμερική μπορεί να αλλάξει αν αυτός καταφέρει να βγει.
Γουινσκόνσιν: Φοιτητική διαμαρτυρία για την καταστολή
Είναι γεγονός ότι στην Αμερική υπάρχει μια πολύ μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η δυσαρέσκεια μεγάλωσε μετά την οικονομική κρίση του 2008. Διάφορες μικρο-εστίες αντίστασης αναπτύχθηκαν στις ΗΠΑ με επίκεντρο τις υπηρεσίες πρόνοιας, την καταστολή και τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναντίστοιχες βέβαια με τη ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων Αμερικάνων. Και πάλι δεν μπόρεσαν να συντονιστούν και να εκφραστούν αυτόνομα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα το κενό αυτό να επιχειρήσει να το καλύψει το Δημοκρατικό Κόμμα, δίνοντας την δυνατότητα σε έναν ανεξάρτητο υποψήφιο να διεκδικήσει το χρίσμα. Αυτό το τελευταίο δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Αν ο Μπέρνυ Σάντερς δεν ήταν μέρος αυτού του συστήματος, έστω όχι και τόσο αρεστός όσο η Χίλλαρυ Κλίντον, δεν θα βρισκόταν στη θέση που βρίσκεται. Ο ίδιος, χρησιμοποιεί μια αιχμηρή φρασεολογία, όμως το πολιτικό του πρόγραμμα κεντράρει σε παροχές για τα κατώτερα στρώματα και τίποτα άλλο. Μπορεί να καυχιέται ότι δεν έχει τους μεγιστάνες χρηματοδότες των αντιπάλων του, όμως χρησιμοποιεί τον ίδιο μηχανισμό (κρατικό και κομματικό) με αυτούς, σε παρόμοιου είδους προεκλογική καμπάνια (ντιμπέιτ κλπ).
Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος του και η εν γένει συμπεριφορά του απέχει πολύ από τους αντιπάλους του, Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους. Όμως αυτό εμποδίζει πολλούς να δούνε πίσω από τις λέξεις, και ίσως εκεί οφείλεται και η ως τώρα-πραγματικά-μεγάλη επιτυχία του στις προκριματικές εκλογές. Αν θα φτάσει μέχρι τέλους; Δύσκολο. Η όξυνση των αντιθέσεων παγκοσμίως, και με επίκεντρο στη Συρία, δεν θα επέτρεπε σε έναν "εσωστρεφή" πολιτικό να πάρει την προεδρία των ΗΠΑ, ίσως ούτε καν το χρίσμα των Δημοκρατικών. Εκτός αν στην πορεία το γυρίσει... 

Σημειώσεις:
[1]: Το 1868 στην ψηφοφορία για την απόδοση ιθαγένειας στους απελευθερωμένους σκλάβους ψήφισαν υπέρ το 94% των ρεπουμπλικάνων και το 0% των δημοκρατικών. Το 1870 στην ψηφοφορία για την απόδοση εκλογικών δικαιωμάτων στους μαύρους ψήφισαν υπέρ το 100% των ρεπουμπλικάνων και το 0% των δημοκρατικών.
[2]: Το συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος, όπως και του Ρεπουμπλικάνικου, είναι η διαδικασία όπου ψηφίζεται από τους εκλέκτορες που αναδείχτηκαν στην προκριματική διαδικασία, ο υποψήφιος που θα διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ. Συνήθως γίνεται στα μέσα καλοκαιριού.

9 σχόλια:

  1. Πολύ καλό άρθρο. Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι πως (αν δεν κάνω λάθος) η τούμπα στα δύο κόμματα ήρθε με την εκλογή του Αιζενχάουερ ως προέδρου με τους Ρεπουμπλικάνους και όχι με τον Μπόμπυ. Δηλαδή όταν φάγανε το Κένεντυ τζούνιορ, ήδη οι Ρεπουμπλικάνοι θεωρούταν συντηρητικό κόμμα επί μια δεκαετία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ. Η Αμερική είναι πραγματικά μοναδική περίπτωση που τα δυο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία δυο αιώνες, εναλλάσσονται και στις πολιτικές θέσεις.

      Διαγραφή
    2. Οι Δημοκρατικοί είναι σχετικά καινούργιο φρούτο. Νομίζω προκύψανε λίγο πριν ή λίγο μετά τον εμφύλιό τους με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του νότου. Ο όρος Republicanism από την άλλη, υπάρχει τουλάχιστον από την εποχή του Jefferson.
      Πάντως ο διαχωρισμός βορείων-νοτίων υπάρχει ακόμη και σήμερα

      Διαγραφή
    3. Ανάποδα. Το Δημοκρατικό Κόμμα θεωρείται το παλιότερο κόμμα που υφίσταται ακόμα παγκοσμίως. Οι Ρεπουμπλικάνοι δημιουργήθηκαν αργότερα, λίγο πριν τον Εμφύλιο και ο πρώτος ρεπουμπλικάνος πρόεδρος ήταν ο Λίνκολν. Βέβαια, για ρεπουμπλικανισμό μίλησε πολύ πιο πριν ο Τζέφερσον, όπως έγραψες, εννοούσε όμως την φιλελεύθερη ιδεολογία.
      Γεγονός είναι ότι το Δημοκρατικό Κόμμα άλλαξε ξανά την δεκαετία του ’90, την εποχή του Κλίντον, κινούμενο αυτήν τη φορά πολύ δεξιότερα.
      Φυσικά, η υποψηφιότητα Σάντερς δεν σηματοδοτεί κάποια εκ νέου αριστερή στροφή. Είναι απλά μια υποψηφιότητα που καυτηριάζει κάποια κακώς κείμενα του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος. Υποστηρίζεται από δυσαρεστημένους Αμερικάνους πολίτες, με τρόπο όχι ενεργητικό (αντίθετα με την υποψηφιότητα του Μπομπ Κέννεντυ), και ακόμα τα καταφέρει στη «Σούπερ Τρίτη» την 1η Μαρτίου, όπου γίνονται προκριματικές σε καμιά εικοσαριά πολιτείες, θα του τεθούν τα αμείλικτα ερωτήματα: με ποιους θα στελεχώσει μια πιθανή κυβέρνηση και τι θα κάνει με το Μεσανατολικό και τη Ρωσσία. Εκεί αν το γυρίσει το τροπάρι (όπως έγραφα) έχει πιθανότητες.

      Διαγραφή
    4. Θα μπορούσε πριν απο μια δεκαετία να φανταστεί κάποιος έναν μαύρο για αμερικανό πρόεδρο;
      Και όμως, ο καπιταλισμός είναι αρκετά ελαστικός και ευέλικτος στα πρόσωπα και τις μορφές διακυβέρνησης αρκεί να μη θίγεται η ουσία του συστήματος της εκμετάλλευσης.
      «Στις χώρες οπου από πολυ καιρο συνυπάρχουν η δημοκρατία και η ελευθερία μαζι με το επαναστατικό κίνημα οι κεφαλαιοκράτες χρησιμοποίησαν πολλές φορές και με μεγαλη επιτυχία αυτή τη μέθοδο. Οι 'σοσιαλιστές' ηγέτες, μπαίνοντας στην κυβέρνηση της αστικής τάξης, αποδείχνονται πάντοτε ανδρείκελα, μαριονέτες, προκάλυμμα για τους κεφαλαιοκράτες, όργανα εξαπάτησης των εργατών» Λένιν. (Ετυχε και το διάβασα προ ημερών στο βιβλίο του Τ. Ρηντ.)
      Ας θυμηθούμε και τις φωτογραφίες του Κέρι στις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ αλλά και πως το 'change' και το 'hope' του Ομπάμα, έχει ανοίξει πάμπολα πολεμικά μέτωπα στον πλανήτη και πολύ πιο επικίνδυνα ίσως από ποτέ τα τελευταία χρόνια.
      Κ.Α.

      Διαγραφή
    5. Και μόνο ότι ο Σάντερς δηλώνει Σοσιαλιστής αλλά η δημοτικότητά του αυξάνεται αντί να μειώνεται, είναι τεράστια πρόοδος για την Αμερική του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού. Ο Σάντερς έχει ένα υπόβαθρο που του δίνει μια ουσιαστική ποιοτική διαφορά από τους υπόλοιπους. Εκτός από την πορεία του διαχρονικά, με δικές του προσπάθειες η ομοσπονδιακή τράπεζα αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει χιλιάδες λογιστικά έγγραφα το 2010 που έδειχναν ότι είχε τροφοδοτήσει με άπειρα μαύρα λεφτά δεκάδες χρηματοπιστωτικά σχήματα. Με την Χίλαρι είναι η μέρα με τη νύχτα. Εκτός του ότι χρηματοδοτεί την εκτρατεία του με χρήματα από τον απλό κόσμο, στα δημοκρατικά ντιπέιτ έχει ταχθεί φανερά κατά των πολεμικών επεμβάσεων και των διατλαντικών συμφωνιών. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ τους. Δύσκολο να τον αφήσει το Αμερικανικό κατεστημένο να φτάσει μέχρι την προεδρία.

      Διαγραφή
    6. Βέβαια, όπως σχολίασε ο προηγούμενος φίλος/φίλη, το αμερικάνικο κατεστημένο άφησε μαύρο να κερδίσει! Σίγουρα, δεν είναι το ίδιο, όμως αν το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα έχει δείξει κάτι όλες αυτές τις δεκαετίες είναι η ευελιξία του.
      Ο Σάντερς φαντάζει όντως ουρανοκατέβατος σε σχέση με την Χίλλαρυ Κλίντον, σε σχέση με τους- ακροδεξιούς-υποψηφίους των Ρεπουμπλικάνων, σε σχέση με όποιον έχουμε συνηθίσει στο πρόσφατο παρελθόν. Όμως στο ερώτημα «πως θα γίνει η αλλαγή», ο Σάντερς με την υποψηφιότητά του μέσω των Δημοκρατικών, και ανεξάρτητα από λόγια, απαντάει «από τα πάνω και από μέσα». Δεν θα κρατούσα καν καλάθι!

      Διαγραφή
    7. Η μόνη πρόοδος που μπορεί να υπάρξει συνολικά για τον καπιταλισμό, είναι να ανατραπεί προτού καταστρέψει τον πλανήτη.
      Πόσες φορές άραγε θα πρέπει να παιχτεί το ίδιο έργο για να πάψουμε να το πιστεύουμε; Δεν θα πάω πολύ παλιά αλλά μόνο στο πρόσφατο παρελθόν, για τις 'ελπίδες' που έφεραν μαζί τους ο Κλίντον, ο Μπλερ ή ο Ολάντ. Σίγουρα η αλλαγή προσώπου φέρνει και αλλαγή πολιτικής αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση: να ρημάζουν τον πλανήτη και τους εργαζόμενους. Τι να πούμε άραγε και για τον Ομπάμα; Πόσες δολοφονίες μαύρων έχουν υπάρξει το αμέσως προηγούμενο διάστημα από λευκούς αστυνομικούς. Ή αλλιώς πόσα μνημόνια και καταστροφή έχει προωθηθεί και στη δική μας χώρα με τη συμμετοχή και τη συμβολή του αμερικανικού κεφαλαίου;
      Να μη μιλήσουμε και τις 'ελπίδες' του ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε μνημόνιο, ασφαλιστικό, φόρους και ΝΑΤΟικά καράβια στο Αιγαίο, σπρώχνοντας στη γωνία ένα κινημα που είχε αναπτυχθεί πριν από μερικά χρόνια απογοητεύοντας πολύ κόσμο και κάνοντας εν τέλει τεράστια ζημιά στην αριστερά. Και να φανταστούμε ότι στα λόγια ο Τσίπρας φάνταζε τριτοδιεθνιστής κομμουνιστής σε σχέση με τον Σάντερς, ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε και ο ίδιος στο κίνημα αντίστασης των τελευταίων χρόνων.
      Αυτά όμως δεν αφορούν απλά μια μεμονωμένη άποψη κάποιου, παρά εκφράζουν κατευθύνσεις μέσα στην αριστερά, που πρέπει να ξεκαθαριστούν από το κίνημα στην πορεία του. Θα πρέπει επιτέλους το κίνημα να κοιτάξει να συγκροτηθεί αυτόνομα και για το συμφέρον του, πέρα από τις όποιες επιλογές του πολιτικού προσωπικού επιλέξει το σύστημα για να το υπηρετήσει.
      Επί του προκειμένου, δεν αποκλείω τίποτα για την εκλογή οποιουδήποτε είτε ανοικτα φασιστικα έιτε λύσεις τυπου Σάντερς, καθώς το σύστημα βρίσκεται σε τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση, με ένα προσωπικό εντελώς ξοφλημένο πολιτικά, πκαι ψάχνει εναγωνίως διέξοδο.
      Να τελειώσω με ένα ερώτημα.
      Μετά το ΟΧΙ, Σάντερς μέχρι τέλους;

      Κ.Α.

      Διαγραφή
  2. Και τελικά η ιστορία κλείνει με την παρακάτω δήλωση:

    "Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται μια ηγεσία που θα βελτιώσει τις ζωές των πολιτών και θα προωθήσει την ενότητα, και για αυτό η Χίλαρι Κλίντον πρέπει να είναι η επόμενη πρόεδρος της χώρας, δήλωσε την Δευτέρα ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς.
    «Όποιοσδήποτε αντικειμενικός παρατηρητής θα συμπεράνει ότι, βάση των ιδεών της και της ηγεσίας της, η Χίλαρι Κλίντον πρέπει να γίνει η επόμενη πρόεδρος», είπε ο Σάντερς χθες το βράδυ στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών στην Φιλαδέλφια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή