"ΟΧΙ" ή μήπως "Alors c'est la guerre";

"ΟΧΙ" ή μήπως "Alors c'est la guerre";

Μια λεπτομέρεια του τελεσιγράφου που επέδωσε ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι στο δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε γιατί-προφανώς-χαλάει τον μύθο που διδάσκει η επίσημη ιστορία. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, γνωστή σε πολλούς. Το τελεσίγραφο παραδόθηκε χέρι με χέρι στον Μεταξά στις τρεις τα ξημερώματα της 27ης προς 28ης Οκτωβρίου του 1940 και ανακοίνωνε ουσιαστικά την ιταλική επίθεση στις έξι τα ξημερώματα της ίδιας μέρας, δηλαδή τρεις ώρες μετά.

Το κείμενο έλεγε τα εξής:

 Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην πίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον.

Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτο δεν θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη. 

Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους.

"Τι διάβαζες στον στρατό;"

Ενα ειδικό ανάγνωσμα του στρατού

 

Όταν παρουσιάστηκα στο κέντρο, μετά από δυο τρεις μέρες, ήρθε και ο πλασιέ να πουλήσει σε μας τους ψάρακες το εγχειρίδιο επιβίωσης των SAS (σπέσιαλ αίρ σέρβις, οι ειδικές δυνάμεις του αγγλικού στρατού), σαν το εικονιζόμενο. Όταν μπαίνεις στο στρατό δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις. Θα σε τρέξουν; Θα πήξεις; Θα περάσεις ζάχαρη; Θα σε ρημάξουν στις ασκήσεις; Ποιός ξέρει. Έχεις ακούσει χιλιάδες ιστορίες, αλλά είναι ιστορίες άλλων. Και πράγματι καποιες λεπτομέρειες αλλάζουν από σειρά σε σειρά.

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (I)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (Ι)

Εισαγωγή

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δούλεψε για το περιοδικό "Βίε Νουόβε" [1] (Vie Nuove: Νέοι Δρόμοι) μεταξύ του 1960-1965 διατηρώντας μια στήλη με "διαλόγους" με τους αναγνώστες. Ηταν μια εποχή έμπνευσης για τον ΠΠΠ, πολλά σημαντικά του έργα έγιναν τότε, το "Ακκαττόνε" (1960), το "Μάμα Ρόμα" (1961), το "Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), μυθιστορήματα και ποιήματα. Η αξία των "διαλόγων" βρίσκεται στον τρόπο που απαντά ο Παζολίνι. Δεν ξεπετάει με τσιτάτα τον αναγνώστη, δεν σνομπάρει θεματολογίες και δεν χρησιμοποιεί δασκαλίστικο ύφος, αντιθέτως, μπορεί εύκολα κάποιος να αναγνωρίσει τόσο το ειλικρινές ενδιαφέρον του να προσεγγίσει αναλυτικά και σε βάθος τα ζητήματα που του θέτουν όσο και την προσπάθεια να κατανοήσει την σκέψη του ίδιου του αναγνώστη και ακολούθως να την ερμηνεύσει. Η ποιότητα αυτής της επικοινωνίας με τον αναγνώστη αναγνωρίστηκε με εκατοντάδες επιστολές που συνεχώς του παρέδιδαν, με θέματα που ξεκινούσαν από υπαρξιακά προβλήματα μέχρι πολιτικό σχολιασμό.