Διάλογοι του Παζολίνι (IV)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙV)

Εισαγωγή

Στην επιστολή που ακολουθεί εκφράζεται η (σύμφωνα με τον Π.Π.Παζολίνι, ωραιότερη στη ζωή ενός ανθρώπου) αγωνία του «θέλω να διαβάσω, θέλω να μάθω», όχι από έναν, για παράδειγμα, σαραντάχρονο που νιώθει ότι έχασε τον χρόνο του αμελώντας το διάβασμα και νιώθει την τρομερή έλλειψη, αλλά από έναν εικοσάχρονο, του οποίου όλη η ζωή βρίσκεται μπροστά στο κάτω κάτω. Είναι δηλαδή μια αγωνία που δεν εμπεριέχει κάποια απογοήτευση για τον χρόνο που χάθηκε (σύνηθες σε πολλούς ανθρώπους), αλλά για τον τρόπο που δεν βρίσκεται, για τα χρήματα που δεν υπάρχουν. Για τον Παζολίνι το δεύτερο δεν είναι πρόβλημα άξιο λόγου, αφού δεν κάνει την παραμικρή νύξη για αυτό. Πιστεύει (προφανώς) ότι θα βρεθεί κάπως η άκρη. Το πρώτο όμως του φαίνεται συναρπαστικό. Επειδή φανερώνει την ειλικρινή θέληση του εικοσάχρονου να μορφωθεί, να γνωρίσει την κουλτούρα.

(μέσα σε αγκύλες κάποιες δικές μου προσθήκες)

Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας (μικρό διήγημα)

Tο σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας (μικρό διήγημα)

Διάβαζα την περασμένη Κυριακή ένα κείμενο στην εφημερίδα του πατέρα μου. Αναφερόταν στον Δανό φιλόσοφο Σόρεν Κίρκεγκωρ και έγραφε πως κατ’ αυτόν  η απόφαση είναι μια στιγμή τρέλας. Και πως πρέπει να κυνηγάμε τα διλήμματα διότι η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτά θα είναι με γνώμονα την ελευθερία μας, δηλαδή την ουσία της ύπαρξης μας. Μου άρεσε πολύ η τελευταία φράση. Η ελευθερία…η τρέλα…το δίλημμα…λέξεις που θα τις ζωγράφιζα παραμορφωμένες, να επαναλαμβάνονται περιστρεφόμενες, σαν μια ρόδα που γυρίζει τόσο γρήγορα  και οι ακτίνες της, όλες οι λεπτομέρειές της,  εξαφανίζονται. Μια ρόδα σε άσπρο φόντο. Το αν θα πράξουμε-συνέχιζε-το σωστό είναι αδύνατο να το ξέρουμε • δεν έχουμε εγγυήσεις για αυτό.