"Τι ομάδα να είσαι για να μην τρως ξύλο;"

"Να είστε Παναθηναϊκοί για να μην τρώτε ξύλο"

Πήγα σήμερα το μεσημέρι στο γήπεδο να δω την ομάδα Α1 εναντίον της ομάδας Β. Εγώ υποστήριζα την Α1 . Η Β άνοιξε το σκορ και τελικά η Α1 κέρδισε δίκαια με 3-1. Πολλές φάσεις, μερικοί εξαιρετικοί συνδυασμοί, ένα δοκάρι, οι διαιτητές άψογοι, βέβαια η Β δεν έπαιξε καθόλου καλά, το ευχαριστήθηκα όμως πραγματικά. Είδα ωραίο ποδόσφαιρο. Και εγώ και οι μόνο διακόσιοι φίλαθλοι που πήγανε με το κρύο να δούνε το ματσάκι. Άλλοι το βλέπουν αλλιώς...

Ο πίνακας γράφει 4 γκολ και οι κερκίδες είναι άδειες.  

Σύμφωνα με φίλους μου που υποστηρίζουν την ομάδα Α2, της ίδιας πόλης αλλά με πάρα πολλούς φιλάθλους σε σχέση με την Α1, το συνεχώς άδειο γήπεδο της Α1 αποτελεί μεγάλο ελάττωμα. Δεν υπάρχει πάθος, ένταση, ακόμα και καφριλίκι. Λείπει δηλαδή αυτό που ψάχνει ο φίλαθλος, αυτό που τραβάει τον άλλον στο γήπεδο, αυτό που δίνει ώθηση στην ομάδα. Έτσι λένε. Εγώ βέβαια κάθισα όπου ήθελα, άπλωσα τις ποδάρες μου στα μπροστινά καθίσματα, περπάτησα να ξεμουδιάσω, πήρα στο ημίχρονο το καφεδάκι μου (χωρίς ουρά) από την καντίνα, έφυγα σαν κύριος στην ώρα μου, ξεπάρκαρα μάνι-μάνι και άκουγα μέχρι και τις οδηγίες των προπονητών. Και είδα και καλό ποδόσφαιρο. Μιζέρια δηλαδή! Φαντάσου να πας στο σινεμά, να είναι πίτα μέσα, να μιλάνε όλη την ώρα, να σε εμποδίζει να δεις ο ψηλολέλεκας μπροστά, να είναι και σούπα το έργο και εσύ να λες πέρασα φοβερά. Γιατί είχε κόσμο! Τρελό;
Θέαμα το ένα, θέαμα και το άλλο. Δεν έχουμε φυσικά όλοι την ίδια σχέση με το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν κάποιοι-πολλοί-που δεν ασχολούνται καθόλου. Πάντα μου ακούγεται παράξενο όταν μιλάω με κάποιον και μου αναφέρει ότι δεν σπαταλά ούτε δευτερόλεπτο με το ποδόσφαιρο (που παίζουν άλλοι). Όμως ένα μικρό θαυμασμό τον νιώθω. Γιατί μου φαίνεται πολύ αντισυμβατικό και ας είναι στην πραγματικότητα άλλοι οι λόγοι που δεν ασχολείται με το συγκεκριμένο άθλημα, πχ του αρέσει το μπάσκετ λόγω των επιτυχιών των ελληνικών ομάδων, και όχι γιατί σιχάθηκε την κατάσταση που βλέπει με το χουλιγκανισμό, τους προέδρους, τις αθλητικές φυλλάδες κλπ.
Υπάρχει και η μεγάλη πλειοψηφία που υποστηρίζει μια ομάδα γιατί...έτσι. Γιατί έτσι έμαθε μικρός από τον πατέρα του ("προξενιό") ή κάποιον θείο. Αυτή η ομάδα μπορεί να μην του έλεγε κανονικά τίποτα, να έχει έδρα δηλαδή σε άλλη πόλη ("σχέση εξ' αποστάσεως"). Μπορεί να μην χρησιμοποιεί καν παίκτες από την πόλη που παίζει ("ασυμφωνία χαρακτήρων") . Μπορεί να έχει Σαουδάραβα ιδιοκτήτη ή κάποιο ντόπιο απατεώνα επιχειρηματία ("λευκός γάμος"). Μπορεί να παίζει άθλια εδώ και χρόνια ("σε διάσταση"). Μπορεί μάλιστα ο ίδιος να ήταν γραμμένος σε άλλο σωματείο όταν ήταν μικρός ("απιστία").
Λίγοι φτάνουνε στο "διαζύγιο". Μπορεί να εγκαταλείψει κανείς το κόμμα του και τότε ένας μικρός κόσμος καταρρέει. Όμως οι άνθρωποι αλλάζουνε συχνά τις πολιτικές προτιμήσεις και δεν στηρίζουνε την δική τους αρχική επιλογή. Μπορεί να εγκαταλείψει κανείς το ταίρι του και συνήθως τότε όλος ο κόσμος αλλάζει ή καταρρεέι. Και φυσικά είναι πάρα πολλοί αυτοί-νέοι, μεσήλικες και γέροι-που λαμβάνουν τέτοια απόφαση, δηλαδή πετάνε στα άχρηστα αυτό που οι ίδιοι επέλεξαν.  Μπορεί τώρα να αλλάξει κανείς την ομάδα του και...να μη συμβεί απολύτως τίποτα. Η κοινωνική του θέση παραμένει αμετάβλητη. Και όμως ομάδα ελάχιστοι αλλάζουν, δηλαδή στηρίζουν μέχρι τέλους την επιλογή που-σχεδόν-πάντα έκανε κάποιος άλλος για αυτούς. Είμαστε τελικά στη σφαίρα του μυστικισμού και όχι του ορθολογισμού.
Το σύνθημα λέει: "ΠΑΟ-Θρησκεία-Θύρα δεκατρία!". Ακριβώς! Θρησκεία. Ο παναθηναϊκάκιας (ο σιίτης ας πούμε) μπορεί να εγκαταλείψει υπό κάποιες προϋποθέσεις το ποδόσφαιρο, ισοδυναμεί με το να γίνει άθεος, αλλά δεν θα γίνει ποτέ ολυμπιακός, δηλαδή σουνίτης. Και ποτέ δεν θα καταλάβει γιατί υπάρχουν και οι μειονότητες, οι αιρετικοί, οι αλεβήτες σαν να λέμε.