Το πρωτάθλημα των προέδρων ("Την άλλη Κυριακή παίζουμε με τον Κομπότη;")

Το πρωτάθλημα των προέδρων

Στην Ιταλία υπάρχει το (αθλητικό) παράδοξο της "Γιουβέντους". Έχει περισσότερους οπαδούς στις άλλες πόλεις παρά στο Τορίνο που είναι η έδρα της. Στο Τορίνο υποστηρίζεται η ομώνυμη ομάδα, η "Τορίνο". Τουλάχιστον έτσι συνέβαινε μέχρι και τη δεκαετία του '90. Γι΄αυτό υπάρχει ένας αστικός μύθος, που όμως έχει και στοιχεία αλήθειας, τουλάχιστον όπως λένε στην γειτονική χώρα.

Η μεγάλη Τορίνο. Τα έχασε όλα στο δυστύχημα

Η "Τορίνο" ήταν μια μεγάλη ομάδα μέχρι το 1949, οπότε ξεκληρίστηκε στο βουνά της Σουπέργκα σε αεροπορικό δυστύχημα. Σκοτώθηκαν δεκαοχτώ ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής (μεταξύ των οποίων και ο μπόμπερ Βαλεντίνο Ματσόλλα, πατέρας του γνωστού άσσου της Ίντερ Σάντρο) και τρεις του προπονητικού τημ. Λόγω αυτής της τραγωδίας, η "Τορίνο" έπεσε στην αγωνιστική αφάνεια. Έγινε μια μέτρια ομάδα που μετρούσε ήττες από τη συμπολίτισσα "Γιούβε" των μεγάλων παιχτών, του Μπέτεγκα, του Καπέλλο, του Αναστάζι, του Τζοφφ, του Αλταφίνι, όμως οι κάτοικοι του Τορίνο αρνιόνταν να ακολουθήσουν αυτήν την ομάδα. Και αυτό επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι του Τορίνο ήταν οικογένειες εργατικές που απασχολούνταν στα εργοστάσια της ΦΙΑΤ και η ΦΙΑΤ ήταν (και είναι) η ιδιοκτήτρια της "Γιουβέντους". Με άλλα λόγια η "Γιουβέντους" είναι η ομάδα του αφεντικού, και πως μπορεί ο εργάτης να υποστηρίζει την ομάδα του αφεντικού του;  Ο μύθος τροφοδοτήθηκε και από την παρακάτω ιστορία:

Αν σου έχει πρόβλημα φταίνει οι οπαδοί της Τορίνο

Το καλοκαίρι του 1967, τις ημέρες που θα πρωτοέβγαινε απ' την αλυσίδα παραγωγής το καινούργιο Φίατ 128, η "Γιουβέντους" επιχείρησε να πάρει τον παιχταρά της "Τορίνο" Τζίτζι Μερόνι και η συμφωνία έκλεισε μεταξύ των δυο διοικήσεων για ένα πολύ μεγάλο ποσό. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Οι εργάτες της ΦΙΑΤ πραγματοποίησαν σαμποτάζ, τα πρώτα αυτοκίνητα βγαίνανε χωρίς βασικά εξαρτήματα, απείλησαν με απεργία και χιλιάδες προκυρήξεις κολλήθηκαν και μοιράστηκαν στα εργοστάσια με σύνθημα "Ανιέλλι κάτω τα χέρια από την Τορίνο". Η μεταγραφή φυσικά ακυρώθηκε. Φαντάζεστε την εποχή του Βαρδινογιάννη να γινόταν απεργία στα διυλιστήρια για την μεταγραφή του Στράτου Αποστολάκη από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό;

Στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες, ο-κατά κανόνα εφοπλιστής-πρόεδρος είναι κάτι σαν Θεός. Όσο βέβαια βάζει λεφτά και σημειώνει επιτυχίες. Η ομάδα λίγο-πολύ ταυτίζεται με τον πρόεδρο, αν διώκεται ο πρόεδρος χτυπιέται η ομάδα, έτσι δεν πάει; Οι αθλητικές εφημερίδες, ειδικά οι οπαδικές, λιβανίζουν τον πρόεδρο και η προβολή του πολλές φορές είναι μεγαλύτερη από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της ομάδας. Πλέον έχει δημιουργηθεί μια τρελή κουλτούρα γύρω από το ποδόσφαιρο, και γενικότερα τον επαγγελματικό αθλητισμό, όπου οι συχνότερες συζητήσεις του οπαδού αφορούν:

1. τον κόσμο της ομάδας, αν είναι πολύς, αν είναι μαχητικός,
2. τον πρόεδρο της ομάδας, αν προστατεύει το σύλλογο (πιέζει ή απειλεί ή δωροδοκεί τους διαιτητές), αν "επενδύει",
3. τα οικονομικά του συλλόγου, πόσα χρωστάει, πως θα ρυθμιστεί το χρέος, πόσα θα μπουν στο ταμείο αν πουληθεί ο τάδε παίχτης.

Οι περισσότεροι δεν πατάνε σε άλλα γήπεδα, πλην εκείνων που παίζει η ομάδα τους, δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά το ποδόσφαιρο ως άθλημα, ούτε καν ως θέαμα: η ομάδα να κερδίζει, ακόμα και παίζοντας άθλια, ακόμα και κλέβοντας. Και έτσι, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού μετά το θρίαμβο της ομάδας του επί της ΑΕΚ με 4-0 βγήκε να κάνει δηλώσεις, όχι για το ματς, δεν είπε κουβέντα γι' αυτό, αλλά για...τον αντίπαλο πρόεδρο:

Η φετινή ΑΕΚ είναι μια μεγάλη απάτη. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Μακάρι αυτοί που διοικούν σήμερα την ΑΕΚ να είχαν ξοδέψει χρήματα για να την κάνανε μεγάλη. Αλλά πως να το κάνεις αυτό όταν έχει αφήσει μια ομάδα να πέσει στην τρίτη Εθνική, να έχει φεσώσει όλο τον κόσμο και να το παίζεις όχι τσάμπα μάγκας μόνο, αλλά και τσάμπα ευεργέτης. Αυτές είναι αλήθειες και πρέπει κάποια στιγμή σε αυτό τον τόπο να καταγραφούν.

Εγώ έχω να πω το εξής. Το έχω τονίσει επανειλημμένα. Συνεχίζουμε με πίστη και τα καλύτερα έρχονται. Είναι ακόμη νωρίς. Είναι τα αρχικά μας δείγματα, αλλά πιστεύουμε στους παίκτες μας. Μπορούν να εξελιχθούν και να παίξουν ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο. Πρέπει τώρα να συγκεντρωθούμε και να πάμε να πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα κόντρα στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ την Τρίτη.

Το 'χει ξανακάνει και δεν την φοβάμαι στα δύσκολα. Θα προσπαθήσουμε, θέλει δουλειά κι όραμα για κάτι καλύτερο. Θέλω να ευχαριστήσω τους παίκτες και τον προπονητή μας.

Ο κόσμος σήμερα ήταν εκπληκτικός για άλλη μία φορά. Ήταν σαν να βλέπαμε ένα παιχνίδι του Champions League. Το είδατε. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους. Μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Ζήτω ο Ολυμπιακός.

"Μοίρασε πόνο ο Βαγγέλας"! Σωστά δεν τά'πε; Γιατί όμως τα είπε; Μήπως γιατί ήταν μεθυσμένος; Όχι! Τα είπε γιατί ξέρει ότι ίσως κανείς από τους οπαδούς δεν θα πει τίποτα. Γιατί ίσως κανείς δεν θα πει αηδιασμένος "άει σιχτίρι δεν ξαναπατάω στο γήπεδο". Γιατί ξέρει ότι σ' αυτόν ποντάρουνε δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι για να εκτονώσουνε την οργή τους και τη στενοχώρια τους απ'αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία. Και αντίστοιχα οι πρόεδροι και οι οπαδοί άλλων ομάδων. 

Τελικά, το φετινό πρωτάθλημα, περισσότερο από ποτέ, είναι μια κόντρα προέδρων, μια κόντρα που αντανακλά κάποια κανονική κόντρα έξω από τα γήπεδα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ένας χαζός να σκορπάει για πλάκα λεφτά μπορεί να βρεθεί, τέσσερις όμως και συγχρόνως; Τα θύματα λοιπόν αλλού πρέπει να αναζητηθούν, γιατί θύματα αυτή η ιστορία έχει και σίγουρα δεν είναι ένα ο Μελισσανίδης, παρότι έφαγε τέσσερα!