"Τι έγινε σε ένα χρόνο";

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ "Γιατί-μπαμπά;"

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος δημοσιεύσεων στο γιατί-μπαμπά, ένας χρόνος που τα είχε όλα! Εκλογές, δημοψηφίσματα, πραξικοπήματα, τα πάντα όλα (που λέει και ο Αλέφαντος), δηλαδή απεριόριστη τροφή για σχολιασμό και ανάλυση. Είχε και πολλά άλλα, μικρότερης ή ίσης σημασίας, που δυστυχώς δεν φτάνει ο χρόνος να αναπτυχθούν. Ή οι γνώσεις μου. Ή τα ενδιαφέροντά μου.
Στο μπλογκ δημοσιεύτηκαν λοιπόν μερικά άρθρα εκτός επικαιρότητας, ιστορικά κυρίως, αλλά τα περισσότερα έχουν να κάνουν με κάτι που γράφτηκε στις εφημερίδες ή το διαδίκτυο ή ειπώθηκε σε κάποια κουβέντα με κάποιον φίλο. Επίκαιρα δηλαδή. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Με την γνωστή μπαρούφα που αποδίδεται στον Ισοκράτη και αναπαράγεται ανελλιπώς στα ΜΜΕ.

Ήταν η περίοδος του δημοψηφίσματος (όπου ο Κωστάκης μου έστειλε ένα απίθανο σκίτσο) και στη συνέχεια η περίοδος των εκλογών, γενικά μια περίοδος με πολιτικά γεγονότα και έντονη αντιπαράθεση στην Ελλάδα, οπότε θεώρησα σωστό να γραφτούν αναλύσεις ή σχόλια για την πολιτική επικαιρότητα, τον ΣυΡιζΑ, τη ΝΔ, το ΠαΣοΚ, τον Ποτάμη, το Λεβέντη, τον Καρατζαφέρη, ακόμα και τη ΔημΑρ! Και για τα υπόλοιπα κόμματα έχουν γίνει αναφορές χωρίς (ακόμα) ειδικό άρθρο.

Έλεγα αστειευόμενος σε ένα φίλο που "μετανάστευσε" πρόσφατα (για το κονόμι που λέει κι ο Πάγκαλος) και έχει έρθει σε απόγνωση με τις σαχλαμάρες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, εννοώ τους αποψάκηδες στα ειδησεογραφικά σάιτ, ότι το μπλογκ είναι ένα ταβερνάκι που σερβίρει μαγειρευτό φαγητό με διαλεγμένα υλικά. Άλλο τώρα αν δεν αρέσει το αποτέλεσμα ή σου πέφτει δυσκολοχώνευτο ή είναι ακατάλληλη ώρα να το φας. Πάντως δε θα κατηγορηθεί ότι είναι φαστφουντάδικο. Κόπυ-πέηστ άρθρο από άλλον ή (χειρότερα) από τη βικιπίντια δεν σερβίρουμε.
Εντάξει, αναγνωρίζω ότι κάποια άρθρα μάλλον ήταν κρύα και σαχλαμάρες. Υποκειμενικό πάντα, έτσι; Όμως υπήρχαν άρθρα που μαγειρεύτηκαν για εβδομάδες ολόκληρες, όπως η Ανατίναξη της Οθωμανικής Τράπεζας και η (δήθεν) συνέντευξη στον Φον Πάουλους και άλλα στα οποία χρησιμοποιήθηκαν απλά υλικά, αλλά έβγαλαν όμορφο αποτέλεσμα. Ας πούμε, για τον Χουλιάν Γκριμάου και την προέλευση του εορτασμού της Πρωτομαγιάς. Υποκειμενικά πάντα, έτσι; Ειδικά για τον Γκριμάου, οι πηγές ήταν αποκλειστικά ισπανικές (σερβίρουμε και ξένη κουζίνα!), διότι μάλλον κανείς δεν έχει γράψει τίποτα στην Ελλάδα, πέραν από απλές αναφορές στην εκτέλεσή του. Τουλάχιστον, εγώ δεν βρήκα κάτι.
Θα ξεχωρίσω όμως δυο άλλα: Το άρθρο για τον Μπέρνυ Σάντερς, το οποίο διαβάζεται συνεχώς και συνεχώς, ακόμα και πολύ μετά που έφυγε από την επικαιρότητα, αλλά και αυτό για το βρετανικό δημοψήφισμα, όπου γράφτηκε σε συνεργασία με άλλον, την Μ. Π. Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκαν πολύ ψηλά στην αναγνωσιμότητα. Γενικά τα κείμενα που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στις ΗΠΑ, πχ οι Σλάκερς και ο Μωχάμμεντ Άλι, δείχνουν να συγκεντρώνουν αρκετό ενδιαφέρον. Είναι περίεργη και ίσως δυσκολονόητη η αμερικάνικη πραγματικότητα για έναν Ευρωπαίο. Η εικόνα που έχουμε για τους Αμερικάνους είναι πολύ θολή, εκεί αποδίδω λοιπόν το ενδιαφέρον αυτό. Οι δε αναλύσεις, που κατά καιρούς δημοσιεύονται, συνήθως είναι υπερβολικά αποσπασματικές, λείπει η συγκολλητική ουσία.
Δεν βάζω ψηφοφορίες και τέτοια, γιατί συμφωνώ με την αντιστοιχία αναγνωσιμότητας-ποιότητας άρθρου, όπως αποτυπώνεται στα στατιστικά. Δυο-τρία νομίζω τα έχετε αδικήσει, και ένα (τουλάχιστον) υπερεκτιμήσει. Δε λέω ποια είναι. Θα πω όμως το εξής: η μεγαλύτερη συμβολή ενός αναγνώστη είναι να σχολιάσει. Με ένα σχόλιο αποσαφηνίζονται ή συμπληρώνονται ή διορθώνονται ή απορρίπτονται τα άρθρα. Και το αποτέλεσμα είναι καλύτερο. Άντε, καλά μπάνια!