Ντόναλντ Τραμπ: πως βγήκε;

Ντόναλντ Τραμπ: Βγήκε πρόεδρος της Αμερικής και όχι...σερίφης της τάδε κομητείας του Γουινσκόνσιν

Βγήκε λοιπόν ο Ντοναλντ Τραμπ. Έχασε η Χίλλαρυ Κλίντον, αν και πήρε 600.000 ψήφους παραπάνω. Αυτό είναι ένα γεγονός που πρέπει να το σκεφτεί αυτός που καταρχήν λέει ότι η Αμερική είναι μια σύγχρονη δημοκρατία. Το εκλογικό της σύστημα είναι πλειοψηφικό για την συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτειών της, άρα καλπονοθευτικό. Και είναι φαινομενικά οξύμωρο, διότι δυο κόμματα μόνο αναμετρούνται ουσιαστικά, με παρόμοια ιδεολογία. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, η χρήση του πλειοψηφικού ήταν για να υποεκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο η νόμιμη Αριστερά. Στην Αμερική, οι εκλογές είναι ένα υπερβολικά κλειστό παιχνίδι, περίπλοκο με εκλέκτορες κλπ, χωρίς άλλους παίχτες. Και η αποχή είναι τεράστια.

Όμως, αυτό είναι το λιγότερο. Η εκλογή του Τράμπ φάνηκε ακατανόητη γιατί (αν πούμε για καλές προθέσεις ενός πολιτικού αναλυτή) η προεκλογική κούρσα φάνηκε στην κοινή γνώμη ξεκομμένη από όλα τα σημαντικά προβλήματα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Εννοώ βέβαια τους προοδευτικούς αναλυτές και όχι τα φερέφωνα της δημοσιογραφίας. Υπάρχει λοιπόν ένα μεθοδολογικό πρόβλημα, και αυτό χαρακτηρίζει ειδικά τους Αμερικάνους πολιτικούς αναλυτές, που έχουν τσακωθεί με την διαλεκτική μαρξιστική σκέψη, αναγκαστικά ίσως, διότι αυτή σχεδόν διώκεται. Ας πούμε, αν θυμηθούμε στην εκλογή Ομπάμα όταν εξήγγειλε το περιβόητο Obama Care, βγήκαν και τον είπαν...κομμουνιστή. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι για να μιλήσεις για την Αμερική πρέπει πρώτα απ' όλα να σκεφτείς τι είναι η Αμερική.
Η Αμερική είναι ένα ιμπεριαλιστικό κράτος. Το ισχυρότερο μάλιστα. Το μόνο που έχει δυνατότητες παρέμβασης και επέμβασης σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης. Άρα λοιπόν η εκλογική διαδικασία είναι μια διαδικασία ανάδειξης του επικεφαλής όλου αυτού του οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού πλέγματος που κυβερνάει την Αμερική και πολλές κυβερνήσεις του εξωτερικού. Κατά συνέπεια, με βάση αυτό θα πρέπει να προσεγγιστεί η εκλογή. Τα κέντρα εξουσίας στην Αμερική, οι μεγάλες πολυεθνικές, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, τα περιβόητα λόμπυ παραδοσιακά στηρίζουν και τους δυο υποψηφίους, λίγοι δίνουν μόνο στον ένα. Όμως το θέμα δεν είναι μόνο χρηματικό. Ελέγχουν τα ΜΜΕ, δικά τους είναι, ελέγχουν και παράκεντρα εξουσίας, τα οποία επεμβαίνουν στον προεκλογικό αγώνα, πχ με την υπόθεση των e-mail της Κλίντον ή της φοροδιαφυγής του Τραμπ πριν κάποια χρόνια, ουσιαστικά προσθέτουν ή αφαιρούν βαρίδια από την ζυγαριά των δυο υποψηφίων που σε έναν παράλληλο αγώνα προσπαθούν να συλλέξουν με διάφορες μπούρδες και λαϊκισμούς τις ψήφους από όσους καταδεχτούν να ψηφίσουν, έχοντας μπροστά τους τις στατιστικές των περιβόητων τάργκετ γκρουπ.
Ο πραγματικός προεκλογικός αγώνας είναι με κλειστές πόρτες. Αφορά την συζήτηση για τον προσδιορισμό της αμερικάνικης οικονομικής, στρατιωτικής, εξωτερικής βασικά, αλλά και εσωτερικής πολιτικής. Κάποια ψήγματα σκέψης θα δοθούν και κάτω. Σε γενικές γραμμές όμως, κρυμένες πίσω από λαϊκισμό, ακροδεξιό ο μεν, νεοφιλελεύθερο η δε. Όταν ο Τραμπ, για παράδειγμα, λέει για φράχτες και απελάσεις, ουσιαστικά προειδοποιεί ότι στο εσωτερικό θα ακολουθηθεί μια σκληρή πολιτική. Ο Τραμπ λοιπόν, έτσι φάνηκε προεκλογικά, εκπροσωπεί μια κάποια αναδίπλωση στην κόντρα με τη Ρωσσία που με αφορμή το ουκρανικό άλλα και την μη συνεργασία στη Συρία πήγαινε προς άγνωστη κατεύθυνση. Θα κοιτάξει, είπε, να συνεννοηθεί με τον Πούτιν. Θα επανεξετάσει το θέμα με τον Ερντογκάν. Θα στηρίξει τον παραδοσιακό τους σύμμαχο, τους Εγγλέζους. Θα ανοίξει μέτωπα με την Κίνα, πριν σφίξει η συνεργασία με τη Ρωσσία. Η Κλίντον έλεγε άλλα. Την Κλίντον φάνηκε να προτιμούν και οι Γερμανοί, που στην κόντρα Αμερικής-Ρωσσίας στην Ευρώπη έχουν σημαντικό λόγο, και αυτή η κόντρα θα μπορούσε να αποτελεί όχημα ανάπτυξης της στρατιωτικής της μηχανής, στην οποία υστερεί σήμερα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός. Φυσικά, επειδή ειπώθηκαν όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι θα γίνουν κιόλας απαραίτητα. Στο οικονομικό και πολιτικό παιχνίδι υπάρχουν και άλλοι παίχτες. Και ασφαλώς, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να παίζουν τον ρόλο που πάντα έπαιζαν.  Ας πούμε, ότι οι εκλογές ήρθαν σε μια συγκυρία που η Αμερική αντιμετώπιζε σημαντικά θέματα τακτικής, όχι στρατηγικής.
Το αμερικάνικο κεφάλαιο είναι εξωστρεφές και δικτυωμένο παγκόσμια. Είναι αδιανόητο να πει κάποιος ότι κέρδισε την προεδρία κάποιος "αντισυστημικός". Μα ήταν αντισυστημικός ένας μεγιστάνας του πλούτου; Στην μητρόπολη του καπιταλισμού; Ο Τραμπ απλά δεν ήταν τόσο αρεστός, όσο η Κλίντον, η οποία μεγάλωσε στα κέντρα εξουσίας, και μιλούσε άπταιστα τη γλώσσα τους. Αυτό ο ίδιος το αξιοποίησε προς ώφελός του για να πιάσει το σφυγμό μια έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας που υπάρχει σήμερα στην Αμερική. Και να τον κατευθύνει, το τμήμα που τελικά επέλεξε να κατέβει να ψηφίσει, σε ακροδεξιά ατζέντα. Όμως μην γελιόμαστε. Η διαδικασίες εκλογής ξεκινάνε πολύ πριν, με τις εσωκομματικές διαδικασίες. Και οι Ρεπουμπλικάνοι επέλεξαν τον Τραμπ. Άρα ο Τραμπ, αργά η γρήγορα θα μάθαινε την "γλώσσα". Για να αρχίσει να την μαθαίνει ωστόσο ασκήθηκαν τεράστιες πιέσεις, ακόμα και από ΜΜΕ φίλα προσκείμενα στους ρεπουμπλικάνους, όπως το Φοξ. Εφτασαν μέχρι να τον γελοιοποιούν. Όμως τελικά η Κλίντον αποδείχτηκε λίγη.
Και τώρα βγαίνουν αναλύσεις για το τι ψήφισαν οι ευαγγελιστές και οι μορμόνοι και ποια η σχέση τους με το Ρεπουμπλικάνικο κόμμα. Για την Αμερική μιλάμε κύριοι. Για τον παγκόσμιο χωροφύλακα.