Συνθηματολογία
Επιστήμη παρατήρησης και αποτύπωσης
Φώτο 5. Δύο χρόνια ΣυΡιζΑ ("η ελπίδα έρχεται"-η Αριστερά φεύγει)
Δυο χρόνια μετά την εκλογική νίκη του ΣυΡιζΑ (25 Γενάρη 2015) είναι καιρός ο σκύλος να γλύψει τις πληγές του. Ας πούμε καταρχάς και εν είδει απολογισμού ότι η θέση του ανέργου, του εργαζόμενου, του επαγγελματία χειροτέρεψε. Αλλά ήταν προγραμματισμένο να χειροτερέψει έτσι κι αλλιώς, και με τους άλλους, που υπέγραψαν τα προηγούμενα μνημόνια. Να χειροτέρευε περισσότερο όμως ή λιγότερο, πόσο τελικά; Οι δημοσιολόγοι των ΝΔ-ΠαΣοΚ υποννοούν λιγότερο, επειδή αφενός αυτοί (λένε ότι) είναι καλύτεροι διαχειριστές και αφετέρου διότι η τρόικα θα τους έκανε το χατήρι, μια και μιλάνε την ίδια γλώσσα (ακόμα και καλύτερα αγγλικά ξέρουν) και έχουν αποδείξει τη δουλικότητά τους εδώ και δεκαετίες. Μα και ο Τσίπρας πλέον αυτό δείχνει. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι τεχνοκρατική και επίσης λέει ναι σε όλα. Όσο για το καλύτεροι διαχειριστές ας αφήσουμε τα σκάνδαλα να μιλήσουν. Άρα είναι μήπως πρόβλημα αισθητικής; Δεν αρέσει η φάτσα του Τσίπρα, του Παππά, της Γεροβασίλη, του Τσακαλώτου; Ο Φλαμπουράρης σου μοιάζει ΠαΣοΚ, αλλά δεν είναι; Δεν τους αρέσει που ο πρωθυπουργός "δεν έχει κολλήσει ένσημα"; Γελάνε και οι πέτρες με όλους αυτούς τους πολιτευτές της πασοκοδεξιάς που έχουνε σκοτωθεί στη δουλειά και στο άγχος, πριν τάχα δουλέψουν για τον ελληνικό λαό. Τους ενοχλεί το ιδεολογικό φορτίο που κουβαλάει ο ΣυΡιζΑ, είναι προφανές. Τελικά ίσως είναι ζήτημα περίπου αισθητικής.
Οι δανειστές ή εταίροι ή θεσμοί είναι αναμφίβολα πιο ψύχραιμοι και πιο πραγματιστές. Η δουλειά τους γίνεται όπως αυτοί θέλουν και, αν κρίνουμε από την απουσία πολιτικών χαρακτηρισμών όταν αναφέρονται στην κυβέρνηση, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την (πρώην) ιδεολογία του ΣυΡιζΑ γιατί κατανόησαν σχεδόν αμέσως ότι ο ΣυΡιζΑ επένδυσε σ' αυτήν, δεν την εφαρμόζει. Την χρησιμοποίησε για να ρίξει τους σαμαροβενιζέλους και να εξασφαλίσει την ηρεμία κατά την εφαρμογή της πολιτικής του (τους). Ο Σόιμπλε ποτέ δεν είπε για μπολσεβίκους, Μαδούρους, Βόρειες Κορέες και τέτοιες σαχλαμάρες, γιατί οι διάφοροι Σόιμπλε ξέρουν με ποιόν συνομιλούν. Ξέρουν ότι η κατάσταση πριν το Γενάρη του 2015 μύριζε μπαρούτι και υπήρχε σοβαρή πιθανότητα όλα να τιναχτούν στον αέρα γι αυτούς και τους εδώ δικούς τους ακόμα και με μια εξέγερση, για παράδειγμα. Ενώ τώρα η κατάσταση μυρίζει απελπισία, το αντίθετο δηλαδή του κεντρικού συνθήματος του ΣυΡιζΑ "η ελπίδα έρχεται". Και σχεδόν δεν κουνιέται φύλλο. Τα νέα μέτρα προχωρούν με γρήγορο ρυθμό.
Το σύνθημα "η ελπίδα έρχεται" είναι παρεμπιπτόντως από τα πιο εύστοχα προεκλογικά συνθήματα που έχουν βγεί, διότι περιγράφει ακριβώς μια κατάσταση, την πολιτική συγκυρία. Απηυδησμένο, ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού πόνταρε εκεί που το ένστικτό του λέει να ποντάρει όταν τα πράγματα έχουν ζορίσει, στην Αριστερά, με την ελπίδα ότι η Αριστερά θα κάνει αυτό που διακηρύττει τόσες δεκαετίες: θα προασπίσει τα συμφέροντά του. Και αμέσως φάνηκαν στην ξαφνική και ιδιαίτερη σχέση που αναπτύχθηκε δυο προβλήματα. Πρώτον, την στήριξε παθητικά και όχι ενεργητικά. Σχηματικά να το θέσω, μείωσε τη διάθεση για κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις και αύξησε τις ψήφους, αναμένοντας να βγάλει κάποιος το φίδι απ' την τρύπα. Αυτό συνέβη διότι ο κόσμος που ξαφνικά πύκνωσε τις γραμμές του ΣυΡιζΑ, πρώην πασοκατζήδες κυρίως, αλλά και νεοδημοκράτες (άμεσα ή έμμεσα μέσω Αν.Ελλ.) είχαν γαλουχηθεί τόσες δεκαετίες στη λογική της υψηλής αντιπροσώπευσης, με τα απαραίτητα "αντισταθμιστικά ωφέλη" αρκετοί εξ' αυτών, και της αποπολιτικοποίησης. Γιατί αποπολιτικοποίηση δεν είναι να μην κουβεντιάζεις για πολιτική, είναι να μην ασχολείσαι ενεργά μ' αυτήν. Άρα δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο στην αστραπιαία μετάλλαξη του ΣυΡιζΑ, δηλαδή στην κατάρρευση της "ελπίδας". Απ' την άλλη, οι περιορισμένες αναλογικά μεταγραφές του ΣυΡιζΑ από τα αριστερά του, περισσότερο πάτησαν σε έναν συναισθηματισμό, δηλαδή πάλι μιλάμε για παθητική υποστήριξη ενός κόσμου που κανονικά ανήκε αλλού, δεν έμεινε άστεγος σαν τους πασοκατζήδες.
Δεύτερον, στήριξε τελικά...λάθος Αριστερά. Ο ΣυΡιζΑ δεν είναι ένα κόμμα που προήλθε από παρθενογένεση, έχει δεδομένη ιστορία, ανήκε σε συγκεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα της Αριστεράς. Για χρόνια, με τις μικρές του δυνάμεις, συνδιαλλεγόταν κατά τ' άλλα με αυτούς που έλεγε αντιπάλους, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, και όταν υπήρχε αντιπαράθεση αυτή ποτέ δεν ξεπερνούσε τα όρια. Ακόμα και την περίοδο του Δεκέμβρη '08 που κατηγορήθηκε ότι "έκαψε την Αθήνα", ενώ αυτός-αντιθέτως-πάλευε να δείξει "υπεύθυνη στάση". Οι γέφυρες υπήρχαν, ο ΣυΡιζΑ έλεγε ότι δε θα τις χρησιμοποιήσει, και όχι μόνο τις χρησιμοποίησε αλλά έφτιαξε κι άλλες, στελεχώνοντας με "πρώην" διάφορα υπουργεία και υπηρεσίες.. Για την ακρίβεια, σαν πολιτικός οργανισμός πέρασε όλος απέναντι. Επιπροσθέτως, η συγκεκριμένη έκφανση της Αριστεράς είχε μια ουτοπική άποψη για την ΕΕ, δηλαδή πήγαινε για διαπραγματεύσεις (ένας από τους βασικούς λόγους που υπερψηφίστηκε) χωρίς να ξέρει ακριβώς τι πάει να κοντράρει. Ιδεολογική θολούρα λοιπόν, που τη διακατείχε σ' όλην την ιστορία της (περισσότερα εδώ), η οποία θολούρα είναι βασική προϋπόθεση για την πολιτικη τραγωδία.
Τελικά, αφού ο ΣυΡιζΑ είναι (ήταν) ένα τμήμα της Αριστεράς, γιατί (όλη) "η Αριστερά φεύγει"; Γιατί θα τον χρεωθούν όλοι, ακόμα και αυτοί που μετά το δημοψήφισμα-πολύ αργά-διαχώρισαν τη θέση τους, όπως ακριβώς η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 δεν χρεώθηκε μόνο στο ΚΚΕ που είχε απ' ευθείας αναφορά σ' αυτήν. Γιατί, μετά από καιρό, στα μάτια του περισσότερου κόσμου κυβέρνησε η Αριστερά, γενικά, και τα τσάκισε όλα, πούλησε και πρόδωσε. Έτσι, γενικά. Ακόμα και σήμερα τα πράγματα είναι πολύ λίγο ξεκαθαρισμένα για το πόσο αριστερή είναι αυτή η κυβέρνηση. Οι πληγές θα θέλουν πολύ γλείψιμο ακόμα για να κλείσουν. Κάποιοι καλοπροαίρετοι πολιτικοί αναλυτές του εξωτερικού, που δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες, ήδη αναρωτιούνται: αν δεν έχεις τους όρους, τι πας και την παίρνεις την κυβέρνηση; Ο λογαριασμός θα πάει και σ' αυτούς, έννοια τους.
Διάβασε και:
Συνθηματολογία Ι: Πόλεμος στο Ιράκ-Εθνικοί ευεργέτες.
Συνθηματολογία ΙΙ: Θεωρίες Συνωμοσίας.
Συνθηματολογία ΙΙΙ: Ένα παλιό-καινούργιο σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης.
Συνθηματολογία V: Πασοκισμός, Θεωρία Τριών Κόσμων και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά
Συνθηματολογία VI: Τα συνθήματα στο Ράιχσταγκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου