Ομοιότητες και συμπτώσεις
Είπα, την Τρίτη που πέρασε, προχθές δηλαδή, χρονιάρες μέρες, να μου κάνω δώρο κανά δυο βιβλία. Το δικαιούμουν, αν και έχω ένα κάρο αδιάβαστα που περιμένουν, όχι τη σειρά τους, αλλά το ενδιαφέρον μου. Σ' αυτά, ως γνωστόν, δεν υπάρχει επετηρίδα. Το δικαιούμουν, είπα, γιατί πολλά τσιμπηματάκια ένιωθα τον τελευταίο καιρό, τσιμπηματάρες δηλαδή, και όταν το μυαλό σου ζορίζεται ένα καλό φάρμακο είναι η λογοτεχνία. Η καλή λογοτεχνία όμως, αυτή που σε κάνει να σκέφτεσαι. Επίσης είναι και η τηλεόραση, αλλά αυτή έχει πολύ βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, δηλαδή ξεχνιέσαι προς στιγμήν, λύση όμως δεν δίνει, απλά παγώνει το πρόβλημα. Το βάζει κάτω από το χαλί και όταν έρθει η άνοιξη και είναι καιρός να το μαζέψεις και να το τυλίξεις αντικρύζεις το σκουπιδαριό που καταχώνιασες. Το βιβλίο κάνει το αντίθετο. Σου οξύνει πρόσκαιρα το πρόβλημα, αλλά μετά σου γλυκαίνει τη ψυχή. Ειδικά, αν τύχει και διαβάσεις τυχαία κάτι παρεμφερές, κάτι που έχει μια κάποια αυθαίρετη ομοιότητα με το πρόβλημα-εσύ "ψάχνεσαι" για να έχει, το βιβλίο πολλές φορές μοιάζει με το αυτομαστίγωμα των ιησουιτών με το σκοινένιο μαστίγιο. Οι αμαρτίες όμως τελικά συγχωρούνται.
Πήγα λοιπόν σε μια υπόγα-βιβλιοπωλείο στο οποίο είχα να πάω χρόνια, το είχα ξεχάσει, ενώ ψώνιζα από κει από μαθητής, και πήρα τον "Θάλαμο 6" του Άντον Τσέχωφ και ένα δοκίμιο του Τζέημς Πέτρας, αυτά που έψαχνα δηλαδή. Ο γερασμένος βιβλιοπώλης, την ώρα που πλήρωνα, χωρίς να με κοιτάξει, πιάνει ένα διηγηματάκι που είχε σε μια στοίβα, ανοίγει την πρώτη σελίδα, το υπογράφει και το βάζει πάνω από τα άλλα δυο, αυτό είναι δώρο από μένα για να με θυμάσαι όταν πεθάνω. Και με κοίταξε γρήγορα με ένα κουρασμένο ύφος, τόσο κουρασμένο που μελαγχόλησα. Είπα μια κουβέντα, ευχαρίστησα, ευχήθηκα και έφυγα.Όταν ανέβηκα τις σκάλες κοίταξα πιο προσεκτικά το βιβλίο. Ήταν ένα μικρό διήγημα πενηνταπέντε σελίδων, κακό χαρτί, μιας έκδοσης που έχει εξαντληθεί προ πολλού, ενός συγγραφέα που μου ήταν παντελώς άγνωστος, με τίτλο που δεν θύμιζε τίποτα. Ζυλ Μπαρμπέ ντ' Ωρεβιγύ (Jules Barbey d' Aurevilly), "Η εκδίκηση μιας Ισπανίδας". Σκέφτηκα ότι θα το είχε στο στοκ, δεν φεύγει, μου το χάρισε, αλλά όπως και να'χει, μια και μου το προλόγισε με τα λόγια αυτά έκατσα αμέσως να το διαβάσω όταν γύρισα στο σπίτι. Το βιβλίο ήταν όντως αξιόλογο. Περιγράφει τη γνωριμία ενός Γάλλου ευγενή, ονόματι Τρεσσινί, με μια πόρνη του Παρισίου την οποία ακολούθησε σε ένα στενό σοκάκι, αυτή κι όχι κάποια άλλη απ' τις πολλές, γιατί κάποια του θύμιζε. Όταν τον πήγε στο σπίτι της, ο ευγενής έμεινε σαστισμένος από την απαράμιλλη ομορφιά της και τη φινέτσα της. Άρχισε να την ερωτεύεται:
