Ιδεολογία και ιδεοληψία σε οκτώ προτάσεις ("Ποιοί "μένουν Ευρώπη";")

Ιδεολογία και ιδεοληψία σε οκτώ προτάσεις

Τώρα που ηρεμούμε σιγά-σιγά πριν την εφαρμογή του τρίτου και σκληρότερου Μνημονίου, ας πούμε ένα πολιτικό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τη δεκαετία του '90, κατά τη Β' πασοκική περίοδο. Ο μπαμπάς πασοκτζής φωνάζει στο σαλόνι το γιο του:
-Θοδωρή ώρα να παντρευτείς, έχω μιλήσει με τους γονείς της Λεμονιάς και...
-Δεν τη θέλω τη Λεμονιά!
-Υπάρχει και η Γαρυφαλλιά που ξέρω τον πατέρα της από...
-Ούτε τη Γαρυφαλλιά θέλω!
-την Γιασεμούλα που...
-Άσε με!
-Ε ποιά θές ρε παιδί μου;
-Το Γιώργο.
-Ανάθεμά σε, δεξιό θα βάλεις στο σπίτι μου; Δεξιό ρε Θοδωρή;

Ιωάννης Μπούτος. Στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1989 πολιτεύτηκε με το ΠαΣοΚ. Οι κατάρες που άκουσε δεν είχαν προηγούμενο!

Κάποτε, όχι όμως και τόσο παλιά, ήταν αδιανόητη η συνεργασία ΠαΣοΚ-ΝΔ, δεν έπεφτε στο τραπέζι ούτε καν ως υπόθεση εργασίας. Σαστιμάρα μεγάλη επικράτησε όταν ο Σρέντερ του SPD στη Γερμανία έφτιαξε με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ τον Μεγάλο Συνασπισμό το 2005. Ένα μεγάλο ταμπού έσπασε. Βέβαια, η συνεργασία των δυο κομμάτων του πάλαι ποτέ δικομματισμού είχε ξεκινήσει στην λεγόμενη αυτοδιοίκηση, όχι όμως κεντρικά και σε μεγάλους δήμους. Ήδη από τη δεκαετία του '80 και την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ ο κοινωνικός χάρτης άλλαζε. Σχηματικά μιλώντας, αν η ΝΔ εκπροσωπούσε τα παλιά τζάκια της Αστικής Τάξης και το ΠαΣοΚ τα καινούργια, οι διαφορές αμβλύνθηκαν με τον νέο "εθνικό στόχο", δηλαδή την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Και η πολιτική σύγκλιση επιτεύχθηκε το 2012 με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Έκτοτε τα δύο κόμματα πορεύονται μαζί συμπληρώνοντας το ένα το άλλο, χωρίς ιδεολογικές διαφορές να τα χωρίζουν. Στην πραγματικότητα έχουμε δεξιά μετατόπιση του ΠαΣοΚ και για το λόγο αυτό στις εκλογές ο ελληνικός λαός δεν βλέπει την αναγκαιότητα να κρατήσει και τα δυο στην πρώτη γραμμή, πριμοδοτεί το αυθεντικό φορέα της δεξιάς ιδεολογίας και περιθωριοποιεί τον αποστάτη της ιδεολογίας του.  Στην κοινή πλέον ατζέντα προσχωρούν και νέα μορφώματα, όπως το "Ποτάμι", που καλείται να εξωραΐσει την κοινή ιδεολογία με "άφθαρτα" πρόσωπα, γιατί το παλιό πολιτικό προσωπικό έχει κουρελιαστεί.
Γεγονός είναι ότι η ελληνική άρχουσα τάξη εδώ και χρόνια δεν μπορεί να παράξει ιδεολογία. Οι αναλυτές της, αυτοί που κατά καιρούς γράφουν στις μεγάλες εφημερίδες, είναι της πλάκας. Η πολιτική και οικονομική της δραστηριότητα εξαρτάται πλήρως από άλλους. Ως αποτέλεσμα αυτού αναπαράγει συνθήματα, μερικά εκ των οποίων θα χαρακτήριζε παρανοϊκά για τα δεδομένα της Ελλάδας και ένας πρωτοετής φοιτητής σε ξένο πανεπιστήμιο. Όλα μαζί συγκεντρωμένα τα είδαμε στις συγκεντρώσεις του "Μένουμε Ευρώπη" και ειδικά στην πρώτη, τον καυτό Ιούνη του 2015.

Φάρσα στη συγκέντρωση του "Μένουμε Ευρώπη" Θεσσαλονίκης. Το πανώ γράφει "Μένουμε σκλάβοι"

Ας πάρουμε μερικά από αυτά και ας ξεδιπλώσουμε την σκέψη:

• Όχι στην σταλινοποίηση της Ελλάδας/No to stalinism in Greece: Ο σταλινισμός, όρος που περιγράφει την περίοδο 1924-1953 της Σοβιετικής Ένωσης, προφανώς δεν αναφέρεται σε μαζικές πολιτικές δίκες και διώξεις, αφού ο ΣυΡιζΑ δεν έχει δείξει σημάδια ρεβανσισμού. Ούτε και σε συγκεντρωτικό κόμμα με πειθαρχία, αφού ο ΣυΡιζΑ έχει τάσεις και ομάδες που εκφράζουν ανοιχτά διαφωνίες, στο κάτω-κάτω δε σου πέφτει λόγος, που λέει ο λόγος. Ούτε και στην εκτεταμένη κολεκτιβοποίηση ή τα πενταετή προγράμματα βιομηχανοποίησης και εκσυγχρονισμού που η Κυβέρνηση δεν διανοείται καν. Μάλλον κάνουν τη σύνδεση "ΚΚΕ εγέννησε ΚΚΕ εσωτερικού. ΚΚΕ εσωτερικού δε εγέννησε ΕΑΡ, ΕΑΡ δε εγέννησε Συνασπισμό, Συνασπισμός δε εγέννησε ΣυΡιζΑ". Το ΚΚΕ ήταν σταλινικό άρα και το τρισέγγονο. Μόνο που το ΚΚΕ τα έσπασε με το σταλινισμό το 1956, δώδεκα χρόνια πριν την ίδρυση του ΚΚΕ εσ. Απλά πριν λίγα χρόνια επανήλθε σε θέσεις θετικής αποτίμησης. Ασχετοσύνη λοιπόν.
• We will not become the last soviet state: Εννοούνε την ύπαρξη κρατικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, γενικά κρατικής περιουσίας. Ιστορικά στη χώρα διογκώθηκε ο δημόσιος τομέας ως αποτέλεσμα της λειψής βιομηχανοποίησης και της συρρίκνωσης της αγροτικής παραγωγής όχι μόνο για να δώσει λύση στο πρόβλημα θέσεων εργασίας, ευνοώντας παράλληλα και το ρουσφέτι, αλλά και για να συντονίσει το ρόλο της Ελλάδας ως περιφερειακού διαμετακομιστικού κέντρου. Δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς ότι οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα ήταν πάντα κρατικοδίαιτες, όπου χωρίς το κράτος θα είχαν ήδη συντριβεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Αυτοκτονικό; Δεν πειράζει, σημασία έχει η κρατική περιουσία να μπει στα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Κοινώς αρπαχτή!
• Όχι σε εθνικούς τραμπούκους/No to national bullies: Ακατανόητο. Εκτός αν εννοείται ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος όμως ως τώρα έχει κόψει τις πολλές-πολλές κορώνες.
• Όχι στην Ελλάδα της ΕΡΤ: Σίγουρα άλλη Ελλάδα παρουσιάζουν σήμερα τα ιδιωτικά κανάλια και άλλη το κρατικό, χωρίς κάποιου την εκδοχή να θεωρήσουμε ως αληθινή, εδώ όμως υπάρχει ένας συμβολισμός. Η ΕΡΤ συμβολίζει τον κρατισμό και η επαναπρόσληψη των εργαζομένων που απέλυσε η κυβέρνηση Σαμαρά θεωρήθηκε, χωρίς να είναι στην πραγματικότητα, ακύρωση της πολιτικής περικοπών που ακολουθήθηκε τόσα χρόνια. Φυσικά όταν ξαναγυρίσει η ΝΔ στην εξουσία η ΕΡΤ θα παρουσιάσει την ίδια εικόνα με τα ιδιωτικά κανάλια. Ένας κόσμος όμως διψάει για απολύσεις, μειώσεις μισθών, ειδικά δικαστήρια.
• Υψηλές συντάξεις=υφεσιακό μέτρο: Τι είναι υφεσιακό μέτρο και τι δεν είναι; Υπάρχουν διάφορες απόψεις. Οι κεινσιανιστές, οι υποστηρικτές δηλαδή του κρατικού παρεμβατισμού στα πλαίσια του καπιταλισμού, θεωρούν χοντρικά ότι μια οικονομία αναπτύσσεται όταν η ζήτηση περιλαμβάνει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Οι νεοφιλελεύθεροι πιστεύουν ότι οι εκτός παραγωγής πρέπει να τιμωρούνται έμμεσα ή άμεσα. Πάντως οι συντάξεις, γενικά, είναι δουλεμένα λεφτά που έχουν κρατηθεί από το μισθό.
• War against the redish cliantel state: Στην Ελλάδα όντως γιγαντώθηκαν οι πελατειακές σχέσεις, όχι φυσικά τον τελευταίο καιρό αλλά από το 19ο αιώνα. Το ζήτημα είναι ότι τα δυο κόμματα εξουσίας στις διάφορες μορφές που πήραν, από το Κόμμα Φιλελευθέρων μέχρι το ΠαΣοΚ και από το Λαϊκό Κόμμα μέχρι τη ΝΔ στηρίξανε την εκλογική τους δύναμη και άρα τη συνέχιση της αστικής κυριαρχίας ακριβώς σ' αυτές τις σχέσεις. Δε ξέρω, όχι αν μπορεί αλλά, αν τους συμφέρει να σταματήσει αυτό. Όσον αφορά το "redish" εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της!
• Όχι στους συνδικαλιστές του Δημοσίου: Κανονικά θέλουν να πουν όχι στο συνδικαλισμό γενικά. Όμως ας το πάρουμε κυριολεκτικά και ας το αντιστοιχήσουμε στην παροιμία "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Ο συνδικαλισμός του δημοσίου μεταπολεμικά ήταν κίτρινος. Το ΠαΣοΚ το '81 δημιούργησε στο δημόσιο μια νέα εργατική αριστοκρατία με τους περιβόητους πρασινοφρουρούς, έχοντας τη συνδρομή και της Δεξιάς και της επίσημης Αριστεράς στην οποία για πρώτη φορά παραχωρήθηκαν κάποια πόστα. Η συμβολή τους στο ξεφούσκωμα και σαμποτάρισμα απεργιακών κινητοποιήσεων ήταν τεράστια για το πολιτικό σύστημα, ας θυμηθούμε τις περιβόητες τρίωρες στάσεις εργασίας για σημαντικά νομοσχέδια, μολονότι σε κάποιες περιπτώσεις μπλόκαραν και κάποια μέτρα που τους έθιγαν άμεσα, όπως τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και το ασφαλιστικό Γιαννίτση. Ο ρόλος τους πλέον έχει ξεφτίσει, τα περισσότερα σωματεία είναι σωματεία σφραγίδες, χωρίς συνελεύσεις, χωρίς διαδικασίες, χωρίς τίποτα, αποτέλεσμα όχι μόνο της συρρίκνωσης του Δημόσιου τομέα αλλά και της απαξίωσης λόγω της στάσης που κράτησαν τόσα χρόνια. 
• Ναι στις προτάσεις Γιουνγκέρ/ Yes to the 35 bn $ Juncker development plan: Είναι η παραδοχή ότι η οικονομική και πολιτική δραστηριότητα της ντόπιας ελίτ καθορίζεται πλήρως από τα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα προγράμματα και ντιρεκτίβες. Θεωρείται πλέον αδιανόητη και η παραμικρή απόκλιση από αυτό.

Αυτά και άλλα πολλά δώσανε τον τόνο στις συγκεντρώσεις του "Μένουμε Ευρώπη". Ως πολιτικό γεγονός έχει τη σημασία του. Μία από αυτές είναι ότι συνυπήρξαν διαφορετικές φυλές ανθρώπων από τον άγριο που φωνάζει "Αλήτες-Προδότες-Κο(υ)μμουνιστές" μέχρι το γνωστό πλέον χαλαρό κύριο με το προσέκκο με μπίττερ Καμπάρι.