ΠΑΣΟΚ και μελαγχολία

ΠαΣοΚ και μελαγχολία

Δεν είμαι συνηθισμένος στην εικόνα να βλέπω ένα πασοκατζή και ένα νεοδημοκράτη να συναντιούνται στον δρόμο και να πιάνουν αμέσως την πολιτική συζήτηση. Παλιά ήταν -γειά-γειά και κουβέντα για άλλα θέματα, όχι πολιτικά. Αν δε η κουβέντα πήγαινε στα πολιτικά, μέχρι που συγκεντρωνόταν και κόσμος από τη φασαρία. Τώρα:
-Τους κερατάδες!
-Πως θα ξεμπλέξουμε από αυτούς; Αυτοί θα κάτσουνε καιρό!
-Αυτοί θέλουν να μας κάνουνε Βόρεια Κορέα. Θα δεις τι έχει να γίνει...
-Δεν είδες πως ορμήξανε στις καρέκλες;
-Πρώην δικοί σας είναι όλοι.
-Ξέρω πολλούς που έχουνε μετανιώσει, αλλά δεν τραβάει ρε παιδί μου η Φώφη. Δεν τραβάει.
-Χίλια κομμάτια είστε. Εσείς, ο Θεοδωράκης, ο τέτοιος του Κουβέλη, ο Λεβέντης...
-Ο Λεβέντης είναι δικός τους. Θα πάρει υπουργεία, εδώ είμαστε και θα δεις. Έχει γίνει συμφωνία.
-Ο Τζήμερος έγραψε χθες-διάβασέ το!- ότι...

Ο Τζήμερος έγραψε, το protagon έγραψε, η kathimerini, το liberal, το iefimerida, αυτή είναι πλέον η κοινή δεξαμενή απόψεων των δυο κομμάτων. Οι διαχωριστικές γραμμές κατέρρευσαν, τους βλέπεις στην τηλεόραση και αν δεν βάλουν όνομα και κόμμα από κάτω δεν καταλαβαίνεις ποιος είναι τι. Ο πασοκατζής αυτό το νιώθει, το ΠαΣοΚ ξεκίνησε σαν αντιδεξιό κόμμα με πρόγραμμα που για ένα μικρό διάστημα θύμιζε σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή όχι αυθεντικά σοσιαλδημοκρατικό, δεν υπήρχε ποτέ σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα. Ο Έλληνας γνωρίζει τη σοσιαλδημοκρατία γιατί μετανάστευσε στη Δυτική Ευρώπη. Σοσιαλδημοκρατία ήταν το γερμανικό SPD, οι Εργατικοί, ο Ούλαφ Πάλμε. Εδώ υπήρχε Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά. Και τώρα έτσι είναι, αλλά έχουν αλλάξει κάποιοι θέσεις. Βασικά τη θέση και το ρόλο του ΠαΣοΚ κατέλαβε ο ΣυΡιζΑ με κάποιες διαφοροποιήσεις και πάντα έχοντας υπόψιν τη διαφορετικότητα της σημερινής εποχής και άλλες παραμέτρους. Το λέω αυτό γιατί στην πραγματικότητα κάθε σύγκριση είναι αυθαίρετη.
Και έτσι το ΠαΣοΚ έμεινε στον αέρα. Χωρίς ιδεολογικό στίγμα, χωρίς ικανή ηγεσία, γεμάτο με βαρίδια του παρελθόντος, Βενιζέλους, Λοβέρδους, Σκανδαλίδηδες, Διαμαντοπούλες, αποτελούμενο πλέον από στελέχη στο συνδικαλισμό και στην αυτοδιοίκηση αλλά χωρίς ενεργούς οπαδούς, χωρίς νεολαία (μόνο το γαλάτικο χωριό της ΑΣΟΕΕ αντιστέκεται σε πείσμα των καιρών), χωρίς τον Πάγκαλο-τον ιδεολογικό γκουρού του μνημονίου, χωρίς έστω και έναν Παπαντρέου, είναι ένα κόμμα με υπέρογκα χρέη, με δικαστικές έρευνες σε βάρος στελεχών του, με την ανάγκη να κάνει αντιπολίτευση σε κάποιον που έχει υιοθετήσει την ατζέντα του. Σε κάποιον που έχει απορροφήσει πολύ ΠαΣοΚ, σε κάποιον που αποτελεί τη σημερινή (σύμφωνοι, παραμορφωμένη) εκδοχή του!
Το μελαγχολικό ΠαΣοΚ περιμένει. Περιμένει ένα νεύμα από την Ευρώπη, μια δήλωση του Σουλτς και του Ντάισελμπλουμ, περιμένει τη Δεξιά να νικήσει χωρίς αυτοδυναμία, περιμένει την κατάρρευση του ΣυΡιζΑ και την επιστροφή των άσωτων υιών, περιμένει να περάσουν χρόνια να ξεχαστούν τα παλιά, περιμένει τις όποιες εκλογικές πελατείες του Ποτάμη και της ΔημΑρ (να τσιμπήσουμε και κάτι όσο περιμένουμε βρε αδερφέ!). Περιμένει μια Δευτέρα Παρουσία.



Άλλα άρθρα για το ΠαΣοΚ: 
>Πολιτικός σαρκασμός. Είναι και αυτός μια αντίδραση.
>Από τον Αντρέα στη Φώφη