Υπόθεση Πέπε ("Γιατί δεν αποβλήθηκε ο Πέπε;")

 Υπόθεση Πέπε

Ητανε στραβό το κλίμα τό' φαγε κι ο γάιδαρος

Έβλεπα τον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Ατλέτικο Μαδρίτης και παρατήρησα αυτό που παρατηρήσανε όλοι όσοι είδαν το ματς: τα καραγκιοζιλίκια του Πέπε, του αμυντικού της Ρεάλ ο οποίος, σε δυο περιπτώσεις που κάποιος αντίπαλος τού ακούμπησε το πρόσωπο, άρχιζε να σφαδάζει σαν να του ρίξανε μπουνιά. Ο διαιτητής έπρεπε να τον αποβάλλει. Γιατί είναι απατεώνας. Νομίζω δεν διαφωνεί κανείς σ' αυτό, όποιον κλέβει σε ένα παιχνίδι τον διώχνουμε. Όμως, αν και στις δυο περιπτώσεις κατάλαβε το "θέατρο", αυτός του χαρίστηκε τελικά, προφανώς διότι φορούσε τη φανέλα του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού συλλόγου του κόσμου. Βέβαια, αν απέβαλλε αυτούς που δήθεν τον χτύπησαν, δηλαδή δεν καταλάβαινε την απάτη, θα είχε γίνει ρεζίλι των σκυλιών. Οι αθλητικογράφοι έχουν μια έκφραση γι' αυτό, "σεβάστηκε τη φανέλλα του Πέπε", με ό,τι προεκτάσεις έχει η λέξη "σεβάστηκε".

Όμως το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι η άποψη που ακούστηκε και λέει να εφαρμοστεί το ριπλέυ στο ποδόσφαιρο, όπως πάει να γίνει στο μπάσκετ. Γενικά η τεχνολογία να βοηθάει τις διαιτητικές αποφάσεις. Θα πει κάποιος γιατί όχι; Τόσο ξύλο έχει πέσει για ένα λάθος σφύριγμα του διαιτητή. Και γιατί, σε τελική ανάλυση, να μην ελαχιστοποιηθεί το περιθώριο λάθους;
Δεν θα διαφωνούσα αν θεωρούσα ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση ή στο γήπεδο, μεταξύ επαγγελματικών ομάδων, που η λάθος απόφαση του διαιτητή μεταφράζεται σε χασούρα εκατομμυρίων για κάποιους. Που στρατιές χούλιγκαν, οι οποίοι έχουν μια στρεβλή άποψη για το ποδόσφαιρο, μαχαιρώνονται για το λάθος αυτό. Που παράγοντες χτίζουν το κοινωνικό και οικονομικό τους προφίλ μέσω κάποιων νέων που η βασική τους ασχολία είναι να αθλούνται, και τίποτα άλλο. Και τους πληρώνουν ακριβώς και ακριβά για να αθλούνται εντατικά. Που ολόκληρα κράτη, όπως η Ελλάδα, προβάλλουν τις επιτυχίες στο ένα ή στο άλλο άθλημα για να συγκαλύψουν την απουσία πραγματικού λαϊκού αθλητισμού.
Ομως το ποδόσφαιρο δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό, αυτή είναι η διαστρέβλωσή του στον αναπτυγμένο καπιταλισμό. Σε όλα τα παιχνίδια/αθλήματα υπάρχει το περιθώριο του λάθους, το οποίο αν δεν μεταφράζεται σε οικονομικούς ή άλλους όρους δεν είναι ποτέ καθοριστικό. Γιατί και το λάθος είναι μέσα στο παιχνίδι και γιατί δεν έχει φοβερές συνέπειες. Έγινε, τσακώνεσαι, πάμε παρακάτω.
Οι επαγγελματικές αθλητικές οργανώσεις αντιμετωπίζουν το κάθε άθλημα (όχι μόνο το ποδόσφαιρο) ως επιχείρηση που πρέπει να ορθολογικοποιηθεί. Όλα πρέπει να είναι μετρήσιμα και οι αστάθμητοι παράγοντες να εκλείψουν, ώστε να υπάρχει αναλογία επένδυσης-αποτελέσματος. Όμως αυτό δεν είναι παιχνίδι, ούτε καν άθλημα, και εσύ δεν είσαι θεατής, είσαι πελάτης. Και μην ξεχνάς, στην αυλή του σχολείου δεν είχες καν διαιτητή, αλλά και νά' χες, ριπλέυ ποτέ δε θα αποκτήσεις. Αλλά και να μπορείς να αποκτήσεις, τι νόημα έχει; Το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι. Όλα τ' άλλα είναι μπίζνα.

Κόπηκαν πέντε εισιτήρια.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Το πρωτάθλημα των προέδρων 
                                  Όταν οι Εγγλέζοι έμαθαν μπάλα