Υπόθεση Πέπε ("Γιατί δεν αποβλήθηκε ο Πέπε;")

 Υπόθεση Πέπε

Ητανε στραβό το κλίμα τό' φαγε κι ο γάιδαρος

Έβλεπα τον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ μεταξύ της Ρεάλ Μαδρίτης και της Ατλέτικο Μαδρίτης και παρατήρησα αυτό που παρατηρήσανε όλοι όσοι είδαν το ματς: τα καραγκιοζιλίκια του Πέπε, του αμυντικού της Ρεάλ ο οποίος, σε δυο περιπτώσεις που κάποιος αντίπαλος τού ακούμπησε το πρόσωπο, άρχιζε να σφαδάζει σαν να του ρίξανε μπουνιά. Ο διαιτητής έπρεπε να τον αποβάλλει. Γιατί είναι απατεώνας. Νομίζω δεν διαφωνεί κανείς σ' αυτό, όποιον κλέβει σε ένα παιχνίδι τον διώχνουμε. Όμως, αν και στις δυο περιπτώσεις κατάλαβε το "θέατρο", αυτός του χαρίστηκε τελικά, προφανώς διότι φορούσε τη φανέλα του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού συλλόγου του κόσμου. Βέβαια, αν απέβαλλε αυτούς που δήθεν τον χτύπησαν, δηλαδή δεν καταλάβαινε την απάτη, θα είχε γίνει ρεζίλι των σκυλιών. Οι αθλητικογράφοι έχουν μια έκφραση γι' αυτό, "σεβάστηκε τη φανέλλα του Πέπε", με ό,τι προεκτάσεις έχει η λέξη "σεβάστηκε".

Τέσσερα (ρετρό) πολιτικά ανέκδοτα ("Το ξέρεις το άλλο με το Βερυβάκη και τη Μελίνα;")

Τέσσερα (ρετρό) πολιτικά ανέκδοτα

Πίσω από κάθε μίσος ένας έρωτας...

Ξεκινάμε με ένα πολιτικό ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τη δεκαετία του '90, κατά τη Β' πασοκική περίοδο. Ήταν πολύ διαδεδομένο: 

Ο μπαμπάς πασοκτζής φωνάζει στο σαλόνι το γιο του:
-Θοδωρή ώρα να παντρευτείς, έχω μιλήσει με τους γονείς της Λεμονιάς και...
-Δεν τη θέλω τη Λεμονιά!
-Υπάρχει και η Γαρυφαλλιά που ξέρω τον πατέρα της από...

-Ούτε τη Γαρυφαλλιά θέλω!
-την Γιασεμούλα που...
-Άσε με!
-Ε ποια θες ρε παιδί μου;
-Το Γιώργο.
-Ανάθεμά σε, δεξιό θα βάλεις στο σπίτι μου; Δεξιό ρε Θοδωρή;

Πολιτικός σαρκασμός. Είναι και αυτός μια αντίδραση. ("Τι βλέπεις στο ματς ΣυΡιζΑ-ΠαΣοΚ;")

Πολιτικός σαρκασμός. Είναι και αυτός μια αντίδραση.

Δυο συνθήματα σε τοίχους αφηγούνται δυο πονεμένες ιστορίες

...Έχει κάποια ελπίδα να ανασυγκροτηθεί εκλογικά το ΠαΣοΚ; Έχει. Αν καταρρεύσει ο ΣυΡιζΑ πριν προλάβει να ριζώσει στην εξουσία, πριν προλάβει να γίνει ένα αυθεντικό κόμμα εξουσίας με γερά πλοκάμια στον κρατικό μηχανισμό και στην τοπική δήθεν αυτοδιοίκηση...

Βλέπω τις προσπάθειες που κάνει το ΠαΣοΚ να ανασυγκροτηθεί. Είναι εντατικές, αλήθεια. Ο γραμματέας του πασχίζει με συνεχή άρθρα να ορίσει πολιτικοιδεολογικό στίγμα, η προεδρίνα του πλαγιοκοπεί για να απορροφήσει ό,τι έχει απομείνει από το "Ποτάμι", που και που μουρμουρίζουν κάτι και για τη Δεξιά, τη ζημιά όμως τους την κάνει ο Βενιζέλος: επιμένει να υπερασπίζεται τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αυτή που το ΠαΣοΚ θέλει να ξεχάσει. Να ξεχάσουν, σωστότερα. Ο λαός, οι μεροκαματιάρηδες, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, αυτοί που αναγκάστηκαν να ανέβουν την ανηφόρα, η κλίση της οποίας ολοένα μεγάλωνε-και μεγαλώνει. Υπερασπίζεται την πολιτική της εξάρτησης της οικονομίας της χώρας από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και, εντάξει αυτό δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση από κανέναν, πλην κομμουνιστών, όμως υπερασπίζεται κατά γράμμα το πνεύμα και την εφαρμογή των μνημονίων. Των δικών του μνημονίων όμως, της περιόδου από τον Παπανδρέου μέχρι να βγει ο Τσίπρας. Την εποχή δηλαδή που ένα-ένα τα μαγαζιά κλείνανε και πολλοί επιχειρηματίες οδηγούνταν από την απόγνωση στην αυτοκτονία.

"Πως καθιερώθηκε η παγκόσμια ημέρα των εργατών (Πρωτομαγιά)";

Η Προέλευση της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Η δεκαπενθήμερη εφημερίδα"Όρντινε Νουόβο" (L'Ordine Nuovo, μτφρ. Η Νέα Τάξη) πρωτοεκδόθηκε την Πρωτομαγιά του 1919 στo Τορίνο, τη μεγάλη εργατούπολη της Ιταλίας, με πρωτοβουλία της αριστερής πτέρυγας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI), αυτής που μετά από περίπου δύο χρόνια συγκρότησε το ΚΚ Ιταλίας (PCd'I). Διευθυντής ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι και η εφημερίδα έφερε την επεξήγηση "εβδομαδιαία επιθεώρηση σοσιαλιστικής κουλτούρας". Ανέπτυξε πλούσια θεματολογία πιάνοντας ζητήματα θεωρίας, συνδικαλιστικά και πολιτικά θέματα αλλά και διεθνείς ανταποκρίσεις-αναλύσεις με επίκεντρο βέβαια τη Σοβιετική Ρωσσία, που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, όχι μόνο στον εργατικό τύπο.
Με την ίδρυση του ΚΚΙ, στις 21 Γενάρη 1921, το "Όρντινε Νουόβο" αποτέλεσε το καθημερινό-πλέον-επίσημο όργανο του κόμματος μέχρι την άνοδο του Φασισμού το 1922, οπότε διακόπηκε η έκδοση του. Τον Μάρτη του 1924, σε συνθήκες ημιπαρανομίας, ξαναεκδόθηκε ως θεωρητικό όργανο του ΚΚΙ, με άτακτη περιοδικότητα μέχρι τις αρχές του 1926, οπότε τελικά συνελήφθησαν τα περισσότερα στελέχη του κόμματος, μαζί και ο Γκράμσι, και η εφημερίδα έκλεισε. Στα τέλη της δεκαετίας του '50 οι Ιταλοί νεοφασίστες του Πίνο Ράουτι σφετερίστηκαν τον τίτλο, προσθέτοντας σ' αυτόν το μότο των Ες-Ες "η τιμή μας είναι η πίστη μας", δημιουργώντας την ομώνυμη παρακρατική τρομοκρατική οργάνωση. Η ιστορική εφημερίδα έκλεισε από τον φασισμό και έσβησε από τον νεοφασισμό.