Διάλογοι του Παζολίνι (IV)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙV)

Εισαγωγή

Στην επιστολή που ακολουθεί εκφράζεται η (σύμφωνα με τον Π.Π.Παζολίνι, ωραιότερη στη ζωή ενός ανθρώπου) αγωνία του «θέλω να διαβάσω, θέλω να μάθω», όχι από έναν, για παράδειγμα, σαραντάχρονο που νιώθει ότι έχασε τον χρόνο του αμελώντας το διάβασμα και νιώθει την τρομερή έλλειψη, αλλά από έναν εικοσάχρονο, του οποίου όλη η ζωή βρίσκεται μπροστά στο κάτω κάτω. Είναι δηλαδή μια αγωνία που δεν εμπεριέχει κάποια απογοήτευση για τον χρόνο που χάθηκε (σύνηθες σε πολλούς ανθρώπους), αλλά για τον τρόπο που δεν βρίσκεται, για τα χρήματα που δεν υπάρχουν. Για τον Παζολίνι το δεύτερο δεν είναι πρόβλημα άξιο λόγου, αφού δεν κάνει την παραμικρή νύξη για αυτό. Πιστεύει (προφανώς) ότι θα βρεθεί κάπως η άκρη. Το πρώτο όμως του φαίνεται συναρπαστικό. Επειδή φανερώνει την ειλικρινή θέληση του εικοσάχρονου να μορφωθεί, να γνωρίσει την κουλτούρα.

(μέσα σε αγκύλες κάποιες δικές μου προσθήκες)

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (ΙΙΙ)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙIΙ)

Εισαγωγή

"Τι θα ήμουν αν ή αν δεν....". Το αιώνιο ερώτημα που έχει τεθεί (με θετικό ή αρνητικό τρόπο) σε όλους τους ανθρώπους κάποιες στιγμές της ζωής τους, και που ποτέ δεν θα πάρει ασφαλή απάντηση. Αν η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα είναι μια τεράστια, πολύπλοκη και σύνθετη αλληλεπίδραση φυσικών, κοινωνικών, βιολογικών και λοιπών παραγόντων, μια απάντηση στο εναλλακτικό παρελθόν, παρόν και μέλλον θα προϋπόθετε τον συνυπολογισμό όλων αυτών, κάτι το οποίο είναι φύσει αδύνατον. Διότι αφενός πολλοί από αυτούς επιδρούν στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου με τρόπο μη συνειδητό και αφετέρου δεν επιδρούν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση για όλους τους ανθρώπους. Ενδεχομένως η ψυχανάλυση να έδινε κάποια απάντηση, όμως το ίδιο το ερώτημα είναι μάταιο: το παρελθόν δεν αλλάζει και αφού δεν αλλάζει η συζήτηση είναι θεωρητική. Πάντως τέτοια ερωτήματα πιθανόν να είναι χρήσιμα σε έναν άνθρωπο για τον εντοπισμό των ελαττωμάτων του χαρακτήρα του και τη βελτίωσή του ή για την επιβεβαίωση των αναγκών του, που έμειναν ανεκπλήρωτες λόγω κάποιων γεγονότων του παρελθόντος.
 [Η μετάφραση είναι δική μου και τα κείμενα στις αγκύλες είναι προσθήκες δικές μου, η επιμέλεια του κειμένου της Ζωής Σ.]

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (ΙΙ)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙI)

Εισαγωγή

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι απαντάει εδώ σε μια περίεργη ερώτηση. Αναρωτιέται ο αναγνώστης, ίσως ρητορικά, αν ένας μαρξιστής καλλιτέχνης μπορεί να είναι συμφιλιωμένος με το διαφορετικό ιδεολογικό παρελθόν του, και κατά συνέπεια να το αποδέχεται, ή τελικά το παραβλέπει. Η άποψη αυτή, την οποία ο Παζολίνι θεωρεί "μυστικιστική", δεν διαφέρει πολύ από μια άλλη διαδεδομένη άποψη, πχ για κάποιους μεγάλους επαναστάτες της ιστορίας που παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία σαν περίεργοι ρομαντικοί τύποι, χωρίς παρελθόν αξιοσημείωτο ή συμβατό τέλος πάντων με την προσωπικότητα που έγινε διάσημη, και άρα πεταμένο στα σκουπίδια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη μεταπολεμική εποχή είναι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Οι ίδιοι πάντως, αργότερα, στις βιογραφίες τους τόνισαν ιδιαίτερα την ανάλυση του παρελθόντος τους στη διαμόρφωσή τους σε αυτό που έγιναν τελικά. Και αυτό πρέπει κάποιος να το αξιολογήσει, όπως προσπαθεί να δείξει ο Παζολίνι με την απάντησή του.

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (I)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (Ι)

Εισαγωγή

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δούλεψε για το περιοδικό "Βίε Νουόβε" [1] (Vie Nuove: Νέοι Δρόμοι) μεταξύ του 1960-1965 διατηρώντας μια στήλη με "διαλόγους" με τους αναγνώστες. Ηταν μια εποχή έμπνευσης για τον ΠΠΠ, πολλά σημαντικά του έργα έγιναν τότε, το "Ακκαττόνε" (1960), το "Μάμα Ρόμα" (1961), το "Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), μυθιστορήματα και ποιήματα. Η αξία των "διαλόγων" βρίσκεται στον τρόπο που απαντά ο Παζολίνι. Δεν ξεπετάει με τσιτάτα τον αναγνώστη, δεν σνομπάρει θεματολογίες και δεν χρησιμοποιεί δασκαλίστικο ύφος, αντιθέτως, μπορεί εύκολα κάποιος να αναγνωρίσει τόσο το ειλικρινές ενδιαφέρον του να προσεγγίσει αναλυτικά και σε βάθος τα ζητήματα που του θέτουν όσο και την προσπάθεια να κατανοήσει την σκέψη του ίδιου του αναγνώστη και ακολούθως να την ερμηνεύσει. Η ποιότητα αυτής της επικοινωνίας με τον αναγνώστη αναγνωρίστηκε με εκατοντάδες επιστολές που συνεχώς του παρέδιδαν, με θέματα που ξεκινούσαν από υπαρξιακά προβλήματα μέχρι πολιτικό σχολιασμό.