Ποίημα ΧΙΙΙ

Η μνήμη•
Η μνημη είναι ένα βαρύ εργαλείο για το χέρι του ανθρώπου,
αλλά πολύ αναγκαίο.
Μακάριοι όσοι δεν έχουν επιδιορθώσεις στη ζωή τους να κάνουν. H λογοτεχνία, είπε ο Αντρέ Μπρετόν, είναι ένας από τους πιο θλιβερούς δρόμους που οδηγούν παντού.

(Στη φωτογραφία: Πίνακας του Ρενέ Μαγκρίττ, "Μνήμη", 1948)

Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας (μικρό διήγημα)

Tο σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας (μικρό διήγημα)

Διάβαζα την περασμένη Κυριακή ένα κείμενο στην εφημερίδα του πατέρα μου. Αναφερόταν στον Δανό φιλόσοφο Σόρεν Κίρκεγκωρ και έγραφε πως κατ’ αυτόν  η απόφαση είναι μια στιγμή τρέλας. Και πως πρέπει να κυνηγάμε τα διλήμματα διότι η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτά θα είναι με γνώμονα την ελευθερία μας, δηλαδή την ουσία της ύπαρξης μας. Μου άρεσε πολύ η τελευταία φράση. Η ελευθερία…η τρέλα…το δίλημμα…λέξεις που θα τις ζωγράφιζα παραμορφωμένες, να επαναλαμβάνονται περιστρεφόμενες, σαν μια ρόδα που γυρίζει τόσο γρήγορα  και οι ακτίνες της, όλες οι λεπτομέρειές της,  εξαφανίζονται. Μια ρόδα σε άσπρο φόντο. Το αν θα πράξουμε-συνέχιζε-το σωστό είναι αδύνατο να το ξέρουμε • δεν έχουμε εγγυήσεις για αυτό.

Ποιήματα VI-XΙΙ

Ποιήματα VI-XΙΙ

Της (Ανα)Γέννησης (χαϊκού)

 Λευκό γιασεμί

άνθισε το χειμώνα,

μες στο σκοτάδι.

σαν μάτια που άνοιξαν

κι ένα χάδι στο χέρι  .

23/1/2018

 -------------------------------------------------------------

"Γυρισμός"

Γυρισμός

(πεζό)

Όταν γύρισε απ' το ταξίδι στάθηκε μπροστά στην εξώπορτα και ξεκίνησε να ψάχνει τις τσέπες του να βρει τα κλειδιά. Στην αρχή ψαχούλεψε επιφανειακά και πρόχειρα χτυπώντας τις ελαφρά με την παλάμη του, μετά έβαζε το χέρι σε κάθε μια με τη σειρά. Ανησύχησε που δεν τα εντόπισε με την πρώτη. Μια ζωή αυτό παθαίνει, τα τοποθετεί σε μια θήκη που εκείνη την στιγμή πιστεύει ότι θα θυμηθεί όταν έρθει η ώρα, και μετά το ξεχνάει, δείγμα πάντως ότι ακόμα εμπιστεύεται την μνήμη του-ακόμα κι όταν αυτή αποδεδειγμένα τού κάνει νερά. Τελικά τα βρήκε. Όμως το χέρι του είχε περάσει ήδη δυο φορές απ' την εσωτερική τσέπη του μπουφάν. Αυτό κι αν τον εκνέυρισε, ανάθεμά το άγχος μου κάθε φορά, σκέφτηκε, ανάθεμα πια.

Ποιήματα ΙΙ-V

Ποιήματα ΙΙ-V

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ΙΙ. (17-VIII-2017)

Τώρα πια που δεν μπορείς να ζωγραφίσεις,
παρά μόνο να ζηλέψεις το μικρό παιδί που ανακατεύει τις γραμμές και τα χρώματα,
γράψε!
Τα λουλούδια είναι για σένα οι λέξεις, τα ουράνια τόξα οι προτάσεις και το κείμενο ο ουρανός σου με τα σύννεφα.
Πολλά ή λίγα, φορτωμένα με βροχή ή όχι, πόση σημασία έχει;
.

ποίημα I

------------------------------------------------------

Παλεύω με τα θηρία τώρα

μόνος σε μια γωνιά του κόσμου

που δεν ήξερα πως υπάρχει.

Ο,τι και να διάβαζα γι αυτήν

δεν ήξερα πως είναι

κι όμως βρέθηκα εκεί

γιατί τίποτα δεν θα μείνει ανεξερεύνητο.

Και τώρα ρουφάω το αίμα απ'τις πληγές

μα δεν το φτύνω.

---------------------------------------------------

Ο ύπνος του δικαίου

Ο ύπνος του δικαίου

διήγημα

(Μέρος Ι "Η ανακάλυψη")
(Μέρος ΙΙ "Ο χρόνος που (δεν) τρέχει")

Λένε ότι ο βαρύς ύπνος ταιριάζει σε όσους έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Όμως σε κάποια φρικιαστικά εγκλήματα, ο φονιάς πηγαίνει μετά στο κρεβάτι του και κοιμάται. Πως εξηγείται διάολε; Είναι δυνατόν να σκοτώνεις άνθρωπο και μετά να μην τρέχει τίποτα; Ενίοτε, είναι. Εξαιρώντας τις περιπτώσεις σχιζοφρένειας, ο φόνος ανακουφίζει αυτόν που ταλαιπωρείται φριχτά από έναν άλλον άνθρωπο, το θύμα του. "Εγώ τώρα είμαι εντάξει", αναφέρουν ψύχραιμοι στην απολογία τους στο δικαστήριο, "καταλαβαίνω ότι παράβηκα το νόμο, τιμωρήστε με, δεν με νοιάζει". Και λένε αλήθεια, γιατί η τιμωρία που θα τους επιβληθεί είναι στο μυαλό τους η ολοκλήρωση της πράξης τους, ανακουφιστική κι αυτή, διότι παρακάμπτεται η απολογία στον ίδιο τους τον εαυτό. Αναλαμβάνει άλλος την ευθύνη να τους τιμωρήσει. Ορισμένοι δε το τραβάνε στα άκρα: ζητούν επιτακτικά και τη δική τους θανάτωση. Έτσι το τελειοποιούν το έγκλημα. Γλιτώνουν τις τύψεις. Αποφεύγουν, με άλλα λόγια, να την κατάσταση από την οποία δεν μπορούν πια να φύγουν και να γυρίσουν πίσω.

Ο χρόνος που (δεν) τρέχει

Ο χρόνος που (δεν) τρέχει

διήγημα

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Ο καφετζής καθάρισε τον πάγκο από τα ψίχουλα και τα νερά, άνοιξε το ταμείο, έβγαλε και μέτρησε τα χαρτονομίσματα, κοίταξε για λίγο στο πουθενά και τα έχωσε γρήγορα στην τσέπη του. Κατευθύνθηκε στον ηλεκτρικό πίνακα του μαγαζιού και άρχισε να κατεβάζει μια μια τις ασφάλειες των φώτων. Οι λάμπες σβήσανε, και το μαγαζί δεχόμενο πια μόνο το φως του εξωτερικού στύλου της ΔΕΗ πήρε ξάφνου όλες τις αποχρώσεις του γκρί μέχρι το μαύρο. Έριξε μια τελευταία ματιά γύρω του. Καμία εκκρεμότητα, όλα εντάξει.

Η ανακάλυψη

Η ανακάλυψη

διήγημα

Σ'ένα σπίτι πέτρινο με στρογγυλές καμάρες, ξύλινο οντά και δυόσμο στο πιθάρι έμεινε καρφωμένο το βλέμμα του περιηγητή, περιηγητής τρόπος του λέγειν, στην πραγματικότητα δεν γυροδιάβαινε, τον περισσότερο χρόνο του τον περνούσε στα γράμματα, στους αριθμούς και στα σχέδια, στην πόλη, αλλά να που για κάποιο λόγο βρέθηκε εκεί και τώρα, και τώρα τα μάτια του ανοίγουν όσο μπορούν για να χορτάσουν ήλιο και να δουν, σαν το διάφραγμα της φωτογραφικής μηχανής. Με αυτά κοιτάζει και το σημαδάκι στο χάρτη που είχε τυπώσει, διαβάζει και την περιγραφή για να σιγουρευτεί, ναι αυτό είναι.