Τι έγινε στη Βενεζουέλα επί Τσάβες;

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Σημείωμα: Το άρθρο γράφτηκε το 2008 (για αυτό και το άρθρο κλείνει με τη φράση: Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν τα πράγματα πάνε έτσι ή αλλιώς), πολύ πριν η "μπολιβαριανή" κυβέρνηση της Βενεζουέλας δείξει τα εμφανή σημάδια αποσύνθεσης και πολύ πριν ξεσπάσει η κοινωνική κρίση στη λατινοαμερικάνικη χώρα.  Σήμερα τα πράγματα είναι ρευστά. Παρόλη την εντατική προσπάθεια (με κάθε μέσο) της αντιπολίτευσης και των αφεντικών της να ανατρέψουν την κυβέρνηση (του Νικολάς Μαδούρο-ο Τσάβες έχει πεθάνει από το 2013), αυτή δείχνει ότι διαθέτει ακόμα σημαντική λαϊκή υποστήριξη. Ένας από τους λόγους είναι οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν σε όλο το προηγούμενο διάστημα και απέδωσαν καρπούς για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που για δεκαετίες ζούσαν στην απόλυτη εξαθλίωση. Η κοινωνική θέση τους πλεον βελτιώθηκε ή γεννήθηκε μια συγκεκριμένη προσδοκία ότι θα βελτιωθεί περαιτέρω. Μια από αυτές τις πολιτικές, ακόμα και αν δεν υλοποιήθηκε όπως είχε σχεδιαστεί, ήταν η αγροτική μεταρρύθμιση, από την οποία μπορεί κάποιος να καταλάβει πολλά και για το πολιτικό προφίλ του καθεστώτος που υπάρχει στη Βενεζουέλα, τις πολιτικές κατευθύνσεις. Όπως και για την κατάρρευση των προσδοκιών αυτών που περίμεναν ότι η περιβόητη "μπολιβαριανή διαδικασία" θα εξελισσόταν αλλιώς-προς έναν σοσιαλισμό. Πλέον μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα "για το που πάνε τα πράγματα", τώρα που και αυτή η μεταρρυθμιστική ορμή έχει σταματήσει.

"Υπήρχε ναζιστική λογοτεχνία στη Λατινική Αμερική;"

Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική

Σημειώσεις για το βιβλίο

("Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική"/Ρομπέρτο Μπολάνιο/1993, μτφρ Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2014)

Ο τίτλος είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Και αναρωτιέται κανείς: υπήρχαν ναζιστές στη Λατινική Αμερική; και ήταν τόσο πολλοί που βγάλανε και γνωστούς λογοτέχνες ή ποιητές; Η σκέψη καταρχάς πάει αυθόρμητα σε εισαγόμενους λογοτέχνες. Άλλωστε, τόσοι και τόσοι Γερμανοί κατέφυγαν σε χώρες όπως στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη και τη Βραζιλία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να αποφύγουν τα δικαστήρια, και η τεράστια πλειοψηφία εξ αυτών την κρεμάλα. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο▪ δεν θα διακινδύνευαν οι διάφοροι Άιχμανν και Μένγκελε, ακόμα κι αν είχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες, να διακινδυνεύσουν δημοσιότητα και αναγνώριση, την ώρα που εκκρεμούσαν διεθνή εντάλματα σύλληψης εις βάρος τους. Οι εγκληματίες πολέμου αυτοί πήγαν τόσο μακριά για να λουφάξουν φυσικά, να κρυφτούν για να αποφύγουν τη δίκαιη τιμωρία τους. Πήραν ψευδώνυμα και μια σκανδαλώδη ανωνυμία για την οποία διαπλέχτηκαν πολλές δυτικές μυστικές υπηρεσίες δίνοντας τους ένα άτυπο συγχωροχάρτι και απασχολήθηκαν ως στελέχη ή απλοί εργαζόμενοι κυρίως σε επιχειρήσεις που έτρεχαν μέλη της εκεί προπολεμικής γερμανικής παροικίας. Άλλοι πάλι γίνανε μπράβοι τσιφλικάδων και άλλοι άνοιξαν δικές τους επιχειρήσεις. Ο γνωστός ταγματάρχης των Ες-Ες Όττο Σκορτσένυ, αγαπημένο παιδί του Χίτλερ, για κάποιο διάστημα χρημάτισε προσωπικός σωματοφύλακας της Εβίτας Περόν.
Όλοι έχουν πεθάνει πλέον και για κανέναν δεν ακούστηκε να έχει λογοτεχνικό έργο. Θα πει κάποιος "μα ο διοικητής του Άουσβιτς να γράψει διηγήματα;". Ναι, το ότι είναι ένας εγκληματίας δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει και καλλιτεχνικό ταλέντο, τέτοιο που να αναγνωριστεί από τους κριτικούς.

"Μα πως προέκυψε ο Παναμάς;"

Η διώρυγα του Παναμά ή πως διαπραγματεύεται ένας "μεγάλος"

Στα τέλη του 19^ου αιώνα η γαλλική εταιρία του Φερδινάνδου Λεσσαίψ αγόρασε από την κολομβιανή κυβέρνηση (στην οποία ανήκε τότε ο Παναμάς) το δικαίωμα διάνοιξης και εκμετάλλευσης της διώρυγας, όπως είχε πράξει νωρίτερα στο Σουέζ. Οι εργασίες στην πορεία κρίθηκαν ασύμφορες και σταμάτησαν. Ξαναξεκίνησαν λίγο μετά, αλλά πάλι διακόπηκαν, γιατί τα προβλήματα κρίθηκαν αξεπέραστα για τους Γάλλους μηχανικούς, όχι όμως και για τους Αμερικάνους.