Σχόλιο: "Ποιος πουλάει το νερό 2 ευρώ στους πρόσφυγες";

Ποιος πουλάει το νερό 2 ευρώ στους πρόσφυγες;

Αυτός που θέλει στις Κυριακές και στις γιορτές να ανοίγει, γιατί όχι, που δεν τηρεί ωράριο, που παίρνει "δοκιμαστικά" για εξάμηνο το "παιδί", που δεν κολλάει τα ένσημα, που βρίζει όποιον απεργεί και "δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του", που δεν θα σου πει ότι είναι ληγμένο ή κακό, μην το πάρεις, που θα ψάξει τη γνωριμία στο ένα, αύριο στο άλλο, μεθαύριο στο τρίτο κυβερνητικό κόμμα, που στην καφετέρια θα σχολιάσει πονηρά ότι "αν βάλουν οι Κούρδοι, ή οι ισλαμιστές (όλοι ένα τσουβάλι) καμιά μπομπίτσα στη Σμύρνη θα δεις πως θα πάρει τα πάνω του ο τουρισμός".

Όταν οι ντόπιοι κυνηγούσαν τους Slackers ("Τι είναι οι Σλάκερς;")

Όταν οι ντόπιοι κυνηγούσαν τους Slackers [1]

Έλληνες στο Μανχάτταν το 1898

Η ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης στην Αμερική έχει περάσει στα πλαίσια του μύθου. Πλούσιοι ελληνοαμερικάνοι, επιχειρηματίες πλεον και όχι εργάτες, που κάνουν δωρεές σε νοσοκομεία και φροντίζουν τους συγγενείς τους είναι η εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για τους δεύτερης,τρίτης,τέταρτης ή και πέμπτης γενιάς μετανάστες, μαζί με τη πεποίθηση ότι η σκληρή δουλειά εκεί έφερε άμεσα αποτελέσματα. Ο λαντζέρης έγινε μάγειρας, ο μάγειρας γκαρσόνι, το γκαρσόνι ταβερνιάρης και ο ταβερνιάρης εισοδηματίας.
Φυσικά υπήρχαν πάρα πολλοί που δουλέψανε μια ζωή στους σιδηροδρόμους, στα ναυπηγεία, στις βιομηχανίες. Και αρκετοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ορυχεία, που σκοτωθήκανε από την αστυνομία σε απεργίες και αρκετοί που δεχτήκανε το ρατσιστικό μίσος των ντόπιων. Χαρακτηριστικές για το τελευταίο είναι δυο παλιές, και σχετικά άγνωστες, ιστορίες που παρουσιάζουν φυσικά ομοιότητες με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αλλά από την ανάποδη.