Το 1977, στο πανεπιστήμιο της Ρώμης (μέρος ΙΙ)

Οι Λάμα να μείνουν στο Θιβέτ (I Lama stanno a Tibet)

Η αρχή του Ιταλικού '77-Μέρος ΙΙ

Il padrone disperato  /  Το αφεντικό απεγνωσμένο

ha chiamato il sindacato  /  φώναξε το συνδικάτο

Lama mio salva mi tu  /  Λάμα μου σώσε με εσύ

cosi non se ne puό piu'  /  έτσι δεν πάει άλλο

E con gran pubblicitά  /  και με τυμπανοκρουσίες

va nell' universitά  / πάει στο πανεπιστήμιο

di preciso il diciasette  /  Για την ακρίβεια στις 17

del febbraio settantasette  /  Το Φλεβάρη του '77

sopra un palco da cantante  /  Πάνω σε μια εξέδρα συναυλίας

Il progetto delirante  /  Το παλαβό σχέδιο

Il lavoro benedici  /  Ευλόγησον την εργασία

viva viva i sacrifici  /  Ζήτω ζήτω οι περικοπές.

Το 1977, στο πανεπιστήμιο της Ρώμης (μέρος Ι)

Οι Λάμα να μείνουν στο Θιβέτ (I Lama stanno a Tibet)

Η αρχή του Ιταλικού '77-Μέρος Ι

Il padrone disperato  /  Το αφεντικό απεγνωσμένο

ha chiamato il sindacato  /  φώναξε το συνδικάτο

Lama mio salva mi tu  /  Λάμα μου σώσε με εσύ

cosi non se ne puό piu'  /  έτσι δεν πάει άλλο

E con gran pubblicitά  /  και με τυμπανοκρουσίες

va nell' universitά  / πάει στο πανεπιστήμιο

di preciso il diciasette  /  Για την ακρίβεια στις 17

del febbraio settantasette  /  Το Φλεβάρη του '77

sopra un palco da cantante  /  Πάνω σε μια εξέδρα συναυλίας

Il progetto delirante  /  Το παλαβό σχέδιο

Il lavoro benedici  /  Ευλόγησον την εργασία

viva viva i sacrifici  /  Ζήτω ζήτω οι περικοπές.

(.)

 Εισαγωγή

 

Το ιταλικό '77 (Il settantasette) ήταν η χρονιά της μεγάλης φοιτητικής αναταραχής, για πολλούς το επιστέγασμα μιας εποχής σημαντικών γεγονότων που ξεκίνησε μια δεκαετία πιο πριν και σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία της Ιταλίας. Μετά το '77, το κίνημα (il movimento, δηλαδή οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες που τοποθετούνταν αριστερά του PCI [1]) έχασε τον πρωταγωνιστικό του ρόλο, παρακολούθησε όλο και πιο παθητικά τις εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνίστησαν από το 1978 αφενός ο "ελέφαντας που έχασε το δρόμο του", το PCI, και αφετέρου οι "σύντροφοι που σφάλλουν", οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά, η απαγωγή του ηγέτη της DC [2] Άλντο Μόρο στις 16 Απρίλη του 1978 από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν η αρχή της νέας αυτής εποχής.

"Τηνιακό": μπύρες και πολιτική κουβέντα

Το κλείσιμο του "Τηνιακού"-ένα σκληρό χτύπημα στο φοιτητικό κίνημα

Κλείνει το "Τηνιακό", το αγαπημένο μαγαζί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και κλείνει επί Τσίπρα. 

Το "Τηνιακό" το πρωΐ. Φυσικά άδειο.

 

Στον Κωστάκη και το Γρηγόρη.
Το "Τηνιακό" καταρχήν ήταν πολιτικό στέκι των φοιτητών της Αριστεράς. Βασικά μάζευε σχεδόν μόνο τέτοιους. Ήταν πάμφτηνο και εκεί πήγαινες τον πρωτοετή για να τον ψήσεις και να πιείτε μπύρες. Που να τον πας, σε κανονικό μαγαζί, να σας έρθει ο ρεφενές κούκος αηδόνι και να τον χάσεις; Θα πας στο κλασικό μαγαζί που σέρβιρε μόνο "Κάιζερ", "Αμστελ" και "Χάινεκεν", είχε τραπεζάκια σιδερένια, τα ίδια που έστηνες στο τριήμερο του πολυτεχνείου, και οι ποικιλίες ήταν πάντα ψιλές φέτες ψωμιού με ζαμπόν, τυρί, τυροσαλάτα, λουκανικάκι και αυγό. Τρεις από το καθένα, μια αιώνια ρουτίνα που ποτέ δεν γνώριζε εξαίρεση. Ποτέ δεν φτιάχτηκε διαφορετικά η ποικιλία. Ένωνες τα τραπεζάκια, περνούσαν άλλοι πέντε-έξι, κονομούσες από δω και από κει καρέκλες, παράγγελνες και ξεκινούσες να εξηγείς τι είναι η συνδιοίκηση, γιατί η ΠΚΣ κατεβάζει παντα ξεχωριστά πλαίσια, τι σημαίνει περιφρούρηση της πορείας, ποιος ο ρόλος των καθηγητών στο εποικοδόμημα, τι είναι η ειδίκευση στο πτυχίο και τι ζημιά προκαλεί στα εργασιακά σου δικαιώματα, γιατί η ΕΑΑΚ βάζει 40 αιτήματα στα πλαίσια συνελεύσεων, πως συνδέεται το φοιτητικό κίνημα με το λαϊκό κίνημα, και τελείωνες να τον ρωτήσεις πως βλέπει την κατάσταση και τι λένε τα πράγματα στην Καρδίτσα.