Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙI)
Εισαγωγή
Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι απαντάει εδώ σε μια περίεργη ερώτηση. Αναρωτιέται ο αναγνώστης, ίσως ρητορικά, αν ένας μαρξιστής καλλιτέχνης μπορεί να είναι συμφιλιωμένος με το διαφορετικό ιδεολογικό
παρελθόν του, και κατά συνέπεια να το αποδέχεται, ή τελικά το παραβλέπει. Η άποψη αυτή, την οποία ο Παζολίνι θεωρεί "μυστικιστική", δεν διαφέρει πολύ από μια άλλη διαδεδομένη άποψη, πχ για κάποιους μεγάλους επαναστάτες της ιστορίας που παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία σαν περίεργοι ρομαντικοί τύποι, χωρίς παρελθόν αξιοσημείωτο ή συμβατό τέλος πάντων με την προσωπικότητα που έγινε διάσημη, και άρα πεταμένο στα σκουπίδια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη μεταπολεμική εποχή είναι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Οι ίδιοι πάντως, αργότερα, στις βιογραφίες τους τόνισαν ιδιαίτερα την ανάλυση του παρελθόντος τους στη διαμόρφωσή τους σε αυτό που έγιναν τελικά. Και αυτό πρέπει κάποιος να το αξιολογήσει, όπως προσπαθεί να δείξει ο Παζολίνι με την απάντησή του.
