"Αριστερή Πλατφόρμα": Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν
Όλες οι
γέννες έχουνε πόνο. Τις μέρες αυτές η παλιά
μήτρα της Ανανεωτικής Αριστεράς γεννάει ένα νέο κόμμα εξουσίας, ένα κόμμα που θα πρέπει γρήγορα να μάθει να περπατάει στο επικίνδυνο περιβάλλον της κυρίαρχης αστικής πολιτικής, της λαμογιάς, της εξαπάτησης, των πελατειακών σχέσεων, του εθνικισμού αλλά ταυτόχρονα και της πλήρους ευθυγράμμισης με τα ξένα οικονομικά συμφέροντα.
Η σύλληψη έγινε στις Ευρωεκλογές του 2014 όταν πια οριστικοποιήθηκε η απομάκρυνση του ΠαΣοΚ από το χώρο του, την Κεντροαριστερά, τον οποίο κατέλαβε πανηγυρικά ο ΣυΡιζΑ.
Τα νερά σπάσανε την αποφράδα Κυριακή της 17ωρης διαπραγμάτευσης όπου ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε για το τρίτο Μνημόνιο, δηλαδή τη συνέχιση και συμπλήρωση της πολιτικής των ΝΔ και ΠαΣοΚ. Τι μένει να γίνει; Μα
το κόψιμο του ομφάλιου λώρου, με άλλα λόγια τη διαγραφή της "Αριστερής Πλατφόρμας". Καταστατικά, λέει, δε γίνεται αυτό, άρα δυο τρόποι απομένουνε στην ηγετική ομάδα του ΣυΡιζΑ:
 |
| "Από κει είναι η Αριστερά;" |
Πρώτον, να προκηρύξει εκλογές στο άμεσο διάστημα και να αποκλείσει την αριστερή πτέρυγα από τις λίστες εξωθώντας τους από το κόμμα. Ούτως ή άλλως τίθεται ζήτημα νομιμοποίησης των αποφάσεων που πήρε η κυβέρνηση κόντρα στις προεκλογικές διακηρύξεις για ανακούφιση του λαού και κόντρα στο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος που απέρριψε το πνεύμα της πρότασης πάνω στην οποία πάτησε τελικά η συμφωνία. Τι θα κάνουνε σ' αυτήν την περίπτωση οι λεγόμενοι λαφαζανικοί; Πιθανό είναι να κατέβουνε αργά ή γρήγορα με την ΑντΑρΣυΑ με την οποία ολοένα και συγκλίνουν.
Ο δεύτερος τρόπος είναι οι ίδιοι οι αριστεροί αντι(συμ)πολιτευόμενοι να αποχωρήσουν κάτω από το βάρος του πολιτικού κόστους της παραμονής σε μια κυβέρνηση που έγινε πια "ειδικού σκοπού". Εδώ πρέπει να γίνει μια παρατήρηση. Από τις 25 Γενάρη μέχρι σήμερα, η "Αριστερή Πλατφόρμα", το "Κόκκινο Δίκτυο" κλπ βλέπουνε ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά κινείται προς μια αριστερή κατεύθυνση και όμως παρέμειναν σ' αυτήν χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις. Και πως συμπεριφέρθηκαν στις πρόσφατες ψηφοφορίες που κατ' αυτούς οδηγούν στην καταστροφή του λαού; Ψηφίζοντας Παρών ή Όχι, παραμένοντας όμως μέχρι νεοτέρας στο κυβερνητικό σχήμα, αντί αμέσως να παραιτηθούν, ανεξαρτητοποιηθούν και να καταγγείλουν, όπως θα περίμενε κανείς από έναν αριστερό που ως αποκλειστικό σκοπό έχει να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα.
Η ιστορία θυμίζει τη μετεξέλιξη του PCI (Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) το 1991 σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα
[1] που προορίζεται για την εξουσία. Βέβαια η προσαρμογή εκεί δεν ήταν βίαιη όπως αυτή του ΣύΡιζΑ, αντιθέτως στρώσανε ήρεμα το έδαφος μέχρι το 1996 που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση. Με τη στήριξη ποιών; Της Επανίδρυσης
[2], δηλαδή αυτών που διαφωνήσανε στο Συνέδριο του 1991 και αποχώρησαν, μετά όμως από χρόνια συνύπαρξης με μια ηγετική ομάδα που κάθε άλλο παρά ριζοσπαστική πολιτική εφάρμοζε στο πεδίο που ασκούσε καθοδήγηση, δηλαδή στα συνδικάτα και στην τοπική αυτοδιοίκηση
[3].
Είναι άσχημο να ξεβολεύεσαι από έναν καναμπέ (και ας είναι μικρός)!
Η δεκαπενθήμερη εφημερίδα"Όρντινε Νουόβο" (L'Ordine Nuovo, μτφρ. Η Νέα Τάξη) πρωτοεκδόθηκε την Πρωτομαγιά του 1919 στo Τορίνο, τη μεγάλη εργατούπολη της Ιταλίας, με πρωτοβουλία της αριστερής πτέρυγας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI), αυτής που μετά από περίπου δύο χρόνια συγκρότησε το ΚΚ Ιταλίας (PCd'I). Διευθυντής ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι και η εφημερίδα έφερε την επεξήγηση "εβδομαδιαία επιθεώρηση σοσιαλιστικής κουλτούρας". Ανέπτυξε πλούσια θεματολογία πιάνοντας ζητήματα θεωρίας, συνδικαλιστικά και πολιτικά θέματα αλλά και διεθνείς ανταποκρίσεις-αναλύσεις με επίκεντρο βέβαια τη Σοβιετική Ρωσσία, που μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, όχι μόνο στον εργατικό τύπο.