Μικρά της Ιστορίας ΧV (Ο τσίφτης Αντρέας Ιωσήφ)

Ο τσίφτης

Ήταν κάποτε ένας νέος και πολλά υποσχόμενος πολιτικός, μόλις 37 χρονών, που, αν και δεξιός, είχε γίνει υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ στην κεντρώα κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα το 1952. Ήταν ο Αντρέας Ιωσήφ, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, σύζυγος της επίσης δημοσιογράφου Μαρίας Ρεζάν. Επί κατοχής συνδέθηκε με ταγματασφαλίτικες ομάδες (ο ίδιος έλεγε ότι ήταν Χίτης) και αργότερα, στον Εμφύλιο πόλεμο, δούλευε ως δημοσιογράφος σε ακροδεξιές και δεξιές εφημερίδες ("Ελληνικό Αίμα", "Ακρόπολις" και "Απογευματινή"). Στις 5 Μαρτίου 1950 εκλέχτηκε με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα. Τότε συγκροτήθηκε κυβέρνηση (και εκ νέου μετά τις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951) των τριών κεντρώων κομμάτων Πλαστήρα-Σοφοκλή Βενιζέλου-Γεωργίου Παπανδρέου, από την οποία ο ελληνικός λαός ανέμενε να πάρει μέτρα για τον καταλαγιασμό της τρομοκρατίας και για την ειρήνευση. Γενικά, για την ομαλοποίηση του πολιτικού κλίματος, μετά και την ήττα του λαϊκού κινήματος το 1949. Αυτή ήταν κατεύθυνση και της εξόριστης ηγεσίας του ΚΚΕ. Το ίδιο πίστευε και ο Ιωσήφ, ο οποίος άλλαξε τις εμφυλιοπολεμικές απόψεις του, μάλλον επηρεασμένος από τις φρικαλεότητες που είδε, τα εκτελεστικά αποσπάσματα και τα βάσανα χιλιάδων εκτοπισμένων και φυλακισμένων. Και τότε η Ασφάλεια συνέλαβε τον Μπελογιάννη, με όλο το παράνομο κλιμάκιο του ΚΚΕ.

Μικρά της Ιστορίας ΧΙΙΙ (το "ΟΧΙ")

"ΟΧΙ" ή μήπως "Alors c'est la guerre";

Μια λεπτομέρεια του τελεσιγράφου που επέδωσε ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι στο δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά δεν έχει αξιολογηθεί όσο θα έπρεπε γιατί-προφανώς-χαλάει τον μύθο που διδάσκει η επίσημη ιστορία. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, γνωστή σε πολλούς. Το τελεσίγραφο παραδόθηκε χέρι με χέρι στον Μεταξά στις τρεις τα ξημερώματα της 27ης προς 28ης Οκτωβρίου του 1940 και ανακοίνωνε ουσιαστικά την ιταλική επίθεση στις έξι τα ξημερώματα της ίδιας μέρας, δηλαδή τρεις ώρες μετά.

Το κείμενο έλεγε τα εξής:

 Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην πίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον.

Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτο δεν θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη. 

Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους.

Μικρά της Ιστορίας VIIΙ (Η κατάρα του Ταμερλάνου)

Η Κατάρα του Ταμερλάνου

Δεισιδαιμονία και πολιτικές αντιδράσεις

Ο Μιχαήλ Γερασίμωφ

Στις 15 Ιούνη 1941 η αρχαιολογική σχολή του Πανεπιστημίου της Λένινγκραντ οργάνωσε μια αποστολή αρχαιολόγων στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν της Σοβιετικής Ένωσης, με σκοπό να ανοίξουν το ταφικό σύμπλεγμα Γκουτ-ε-Αμίρ (Gut e Amir) όπου είχε ταφεί ο Ταμερλάνος το 1405. Η πολυμελής αποστολή είχε επικεφαλής τον Μιχαήλ Γερασίμωφ και αποτελούνταν από αρχαιολόγους, ιστορικούς, ανθρωπολόγους, συγγραφείς, καμεραμάν κλπ. Ο Γερασίμωφ ήταν ονομαστός ανθρωπολόγος και ιστορικός της ΕΣΣΔ, ειδικός στο να ανασυνθέτει τα σώματα και τα πρόσωπα των σκελετών και κρανίων στα αρχαιολογικά ευρήματα. Οι μέθοδοί του έγιναν παγκοσμίως γνωστές αργότερα, κατά τη δεκαετία του '50, μετά το φημισμένο άνοιγμα του τάφου του Ταμερλάνου, του επονομαζόμενου και "Ξίφους του Ισλάμ" και την μελέτη των οστών του. Ακολούθησε η εργασία πάνω  στον Ιβάν τον Τρομερό και άλλους. Παρέδωσε διαλέξεις στην Ευρώπη προσκεκλημένος από διάφορα πανεπιστήμια και πέθανε στην Μόσχα το 1970. Πάνω από διακόσιες αναπαραστάσεις προϊστορικών και ιστορικών προσώπων που δημιούργησε, κοσμούν διάφορα μουσεία χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. 

Μικρά της Ιστορίας VII (Επιχείρηση Πήτερ Παν)

Επιχείρηση Πήτερ Παν

Το "Fake News" που κατέληξε σε τραγωδία

Το 1960 η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κούβας ξεκίνησε να κορυφώνεται. Ανάμεσα στις διάφορες ενέργειές τους, οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες έστησαν έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό στα νησιά Σουάν, κοντά στην Ονδούρα, με σκοπό να εκπέμπει στην Κούβα. Ο σταθμός ονομάστηκε Ράδιο Σουάν (Radio Swan) και μετέδιδε στα μεσαία κύματα προπαγανδιστικές και άλλες εκπομπές με στόχο να αποσταθεροποιήσει τη (νεοσύστατη) επαναστατική κυβέρνηση της Αβάνας. Συνήθως το πρόγραμμα αποτελούνταν από "ειδησεογραφία", αλλά όχι λίγες φορές φιλοξενούσε και προκλάμες των εξόριστων Κουβανών αντικαθεστωτικών.

Μικρά της Ιστορίας ΙΙΙ (Ποιος σκότωσε τον "Κόκκινο Βαρώνο"; )

Το τέλος του Μάνφρεντ φον Ριχτχόφεν

Ένα εναλλακτικό σενάριο

Πώς πέθανε τελικά ο φον Ριχτχόφεν, ο λεγόμενος Κόκκινος Βαρώνος, δηλαδή ο διασημότερος πιλότος της Γερμανίας κατά τον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο; Το μυστήριο δεν έχει λυθεί ακόμα. Ο λόγος είναι απλός: ο Ριχτχόφεν καταρρίφτηκε ενώ πετούσε χαμηλά  πάνω από τις αγγλικές γραμμές όπου όλοι τον πυροβολούσαν, με ό,τι όπλο είχαν διαθέσιμο. Μαζί τους και ένα εγγλέζικο καταδιωκτικό που τον ακολουθούσε. Έτσι, όλοι διεκδίκησαν τη δόξα της κατάρριψης.

Μικρά της Ιστορίας ΙΙ (Γιατί έμεινε το άγαλμα του τσάρου;)

Το άγαλμα του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ

Η παράξενη διατήρηση ενός τσαρικού μνημείου στη Σοβιετική Ένωση

Όταν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ανακηρύχτηκε η κυβέρνηση των σοβιέτ των εργατών-αγροτών-στρατιωτών, ένα από τα θέματα που την απασχόλησαν ήταν η απεικόνιση της ιστορίας και των ιστορικών προσώπων με αγάλματα στις πλατείες. Ξεκίνησαν να κατασκευάζονται γλυπτά που απεικόνιζαν καταρχήν τους μεγάλους επαναστάτες, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Σπάρτακο, το Ροβεσπιέρο, το Δαντών, ακόμα και τον Μπακούνιν, και φυσικά να γκρεμίζονται τα αγάλματα των τσάρων, τα σύμβολα μιας καταπίεσης αιώνων. Από τους τσάρους δεν έμεινε κανένας, εκτός τον Μέγα Πέτρο που διατηρήθηκε για ιστορικούς λόγους, επειδή ήταν η πρώτος ηγέτης της Ρωσσίας. Όλοι οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν στα χυτήρια ή διαλύθηκαν με τις βαριοπούλες. Υπήρχε όμως μια περίεργη εξαίρεση: το μπρούτζινο έφιππο άγαλμα του τσάρου Αλέξανδρου ΙΙΙ (πατέρα του τελευταίου της δυναστείας των Ρομανώφ, Νικολάου ΙΙ) στο Πέτρογκραντ, μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό του Υπερσιβηρικού, το οποίο έμεινε στη θέση του μέχρι το 1937, οπότε αποθηκεύτηκε σε μουσείο. Το γιατί έμεινε ετούτο το άγαλμα, ενός μεγάλου δυνάστη των λαών της Ρωσσίας, ήταν φυσικά μια απορία όσων επισκέπτονταν μέχρι τότε τη Σοβιετική Ένωση.