Πλέον, "ιδεογραφίες"

Ο ΙΔΕΟΓΡΑΦΟΣ ιδεογραφεί ιδεογραφίες

(μια ιδέα μπορεί όμως να είναι και ένα ποίημα...)

Ρενάτο Γκουτούζο, "Άνθρωποι που τρώνε καρπούζι", 1948, Λάδι σε καμβά.

Μπαίνοντας στον πέμπτο χρόνο ζωής, το μπλογκ ήρθε η ώρα να πάρει ένα κάπως πιο "επίσημο" όνομα, κάπως πιο "εξωστρεφές", που όμως δεν θα σταματά να υπενθυμίζει το ερασιτεχνικό του πράγματος (όπως το προηγούμενο-"γιατίμπαμπά"): "Ιδεογραφίες (χωρίς ταρίφα)". Πηγή έμπνευσης για το όνομα αποτέλεσε η ελληνική απόδοση ενός κείμενου του 1894 του γάλλου, (πρωτο)σοσιαλιστικών αρχών, κριτικού λογοτεχνίας Μπερνάρ Λαζάρ:

Τα σατιρικά των εκλογών

Σατιρικά των εκλογών 2019

(πολιτικοσατιρικές μικροϊστορίες)

Φόβος και ντελίριο στο Ελλάς Βέγκας

Διάλογοι του Παζολίνι (IV)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙV)

Εισαγωγή

Στην επιστολή που ακολουθεί εκφράζεται η (σύμφωνα με τον Π.Π.Παζολίνι, ωραιότερη στη ζωή ενός ανθρώπου) αγωνία του «θέλω να διαβάσω, θέλω να μάθω», όχι από έναν, για παράδειγμα, σαραντάχρονο που νιώθει ότι έχασε τον χρόνο του αμελώντας το διάβασμα και νιώθει την τρομερή έλλειψη, αλλά από έναν εικοσάχρονο, του οποίου όλη η ζωή βρίσκεται μπροστά στο κάτω κάτω. Είναι δηλαδή μια αγωνία που δεν εμπεριέχει κάποια απογοήτευση για τον χρόνο που χάθηκε (σύνηθες σε πολλούς ανθρώπους), αλλά για τον τρόπο που δεν βρίσκεται, για τα χρήματα που δεν υπάρχουν. Για τον Παζολίνι το δεύτερο δεν είναι πρόβλημα άξιο λόγου, αφού δεν κάνει την παραμικρή νύξη για αυτό. Πιστεύει (προφανώς) ότι θα βρεθεί κάπως η άκρη. Το πρώτο όμως του φαίνεται συναρπαστικό. Επειδή φανερώνει την ειλικρινή θέληση του εικοσάχρονου να μορφωθεί, να γνωρίσει την κουλτούρα.

(μέσα σε αγκύλες κάποιες δικές μου προσθήκες)

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (ΙΙΙ)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙIΙ)

Εισαγωγή

"Τι θα ήμουν αν ή αν δεν....". Το αιώνιο ερώτημα που έχει τεθεί (με θετικό ή αρνητικό τρόπο) σε όλους τους ανθρώπους κάποιες στιγμές της ζωής τους, και που ποτέ δεν θα πάρει ασφαλή απάντηση. Αν η διαμόρφωση ενός χαρακτήρα είναι μια τεράστια, πολύπλοκη και σύνθετη αλληλεπίδραση φυσικών, κοινωνικών, βιολογικών και λοιπών παραγόντων, μια απάντηση στο εναλλακτικό παρελθόν, παρόν και μέλλον θα προϋπόθετε τον συνυπολογισμό όλων αυτών, κάτι το οποίο είναι φύσει αδύνατον. Διότι αφενός πολλοί από αυτούς επιδρούν στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου με τρόπο μη συνειδητό και αφετέρου δεν επιδρούν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση για όλους τους ανθρώπους. Ενδεχομένως η ψυχανάλυση να έδινε κάποια απάντηση, όμως το ίδιο το ερώτημα είναι μάταιο: το παρελθόν δεν αλλάζει και αφού δεν αλλάζει η συζήτηση είναι θεωρητική. Πάντως τέτοια ερωτήματα πιθανόν να είναι χρήσιμα σε έναν άνθρωπο για τον εντοπισμό των ελαττωμάτων του χαρακτήρα του και τη βελτίωσή του ή για την επιβεβαίωση των αναγκών του, που έμειναν ανεκπλήρωτες λόγω κάποιων γεγονότων του παρελθόντος.
 [Η μετάφραση είναι δική μου και τα κείμενα στις αγκύλες είναι προσθήκες δικές μου, η επιμέλεια του κειμένου της Ζωής Σ.]

Τελικά ζει ο Κόρτο Μαλτέζε;

Η Αναβίωση του Κόρτο Μαλτέζε

Είναι πράγματι;

Ο Κόρτο Μαλτέζε έχει πεθάνει προ πολλού, η ζωή του σταμάτησε στον Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο. Έτσι μας πληροφόρησε ο δημιουργός του Ούγκο Πραττ στο έργο του "Οι Σκορπιοί της Ερήμου" (Gli Scorpioni del Deserto"), το οποίο δεν είχε πρωταγωνιστή τον Κόρτο. Ο Πραττ μας είπε-ολίγον αυθαίρετα-ότι υπάρχει ένα πρόωρο τέλος στις ιστορίες του ήρωά του. Το οποίο δεν μας το διηγήθηκε κιόλας. Το 1995 πέθανε και ο Πραττ, σε ηλικία μόλις 68 ετών. Είχε και ο ίδιος ένα πρόωρο τέλος. Από την εικοστή ένατη και τελευταία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Κόρτο (το "Mu"-εκδόθηκε το 1991), τα ίχνη του γνωστού ήρωα χάθηκαν οριστικά. Ό,τι έζησε έζησε και ό,τι μάθαμε για αυτόν το μάθαμε. Δεν προστέθηκε τίποτα, εκτός  της πληροφορίας του θανάτου του στο πλευρό των Δημοκρατικών η οποία δόθηκε πολύ πριν την 29η ιστορία του. Λογικά, αν ζούσε περισσότερο ο Πραττ, ενδεχομένως νέες περιπέτειες του Κόρτο να δημιουργούνταν, η αφήγηση να συνεχιζόταν και η εικόνα μας για αυτόν να ήταν πληρέστερη. Όμως δεν συνεχίστηκαν, ήταν ένας διπλός θάνατος λοιπόν και έτσι είναι ο θάνατος, δημιουργεί ένα μεγάλο κενό σ' αυτούς που μείνανε πίσω, τα εκατομμύρια των αναγνωστών, την πικρή γεύση του "δεν έμαθα τα πάντα για τον Κόρτο Μαλτέζε". Μπορείς όμως να μάθεις τα πάντα για έναν άνθρωπο;

"Υπήρχε ναζιστική λογοτεχνία στη Λατινική Αμερική;"

Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική

Σημειώσεις για το βιβλίο

("Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική"/Ρομπέρτο Μπολάνιο/1993, μτφρ Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ. Άγρα, Αθήνα 2014)

Ο τίτλος είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Και αναρωτιέται κανείς: υπήρχαν ναζιστές στη Λατινική Αμερική; και ήταν τόσο πολλοί που βγάλανε και γνωστούς λογοτέχνες ή ποιητές; Η σκέψη καταρχάς πάει αυθόρμητα σε εισαγόμενους λογοτέχνες. Άλλωστε, τόσοι και τόσοι Γερμανοί κατέφυγαν σε χώρες όπως στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη και τη Βραζιλία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να αποφύγουν τα δικαστήρια, και η τεράστια πλειοψηφία εξ αυτών την κρεμάλα. Φυσικά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο▪ δεν θα διακινδύνευαν οι διάφοροι Άιχμανν και Μένγκελε, ακόμα κι αν είχαν καλλιτεχνικές ανησυχίες, να διακινδυνεύσουν δημοσιότητα και αναγνώριση, την ώρα που εκκρεμούσαν διεθνή εντάλματα σύλληψης εις βάρος τους. Οι εγκληματίες πολέμου αυτοί πήγαν τόσο μακριά για να λουφάξουν φυσικά, να κρυφτούν για να αποφύγουν τη δίκαιη τιμωρία τους. Πήραν ψευδώνυμα και μια σκανδαλώδη ανωνυμία για την οποία διαπλέχτηκαν πολλές δυτικές μυστικές υπηρεσίες δίνοντας τους ένα άτυπο συγχωροχάρτι και απασχολήθηκαν ως στελέχη ή απλοί εργαζόμενοι κυρίως σε επιχειρήσεις που έτρεχαν μέλη της εκεί προπολεμικής γερμανικής παροικίας. Άλλοι πάλι γίνανε μπράβοι τσιφλικάδων και άλλοι άνοιξαν δικές τους επιχειρήσεις. Ο γνωστός ταγματάρχης των Ες-Ες Όττο Σκορτσένυ, αγαπημένο παιδί του Χίτλερ, για κάποιο διάστημα χρημάτισε προσωπικός σωματοφύλακας της Εβίτας Περόν.
Όλοι έχουν πεθάνει πλέον και για κανέναν δεν ακούστηκε να έχει λογοτεχνικό έργο. Θα πει κάποιος "μα ο διοικητής του Άουσβιτς να γράψει διηγήματα;". Ναι, το ότι είναι ένας εγκληματίας δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχει και καλλιτεχνικό ταλέντο, τέτοιο που να αναγνωριστεί από τους κριτικούς.

"Ποιo ήταν το πρώτο Survivor;" (το Πείραμα του Μουζαφέρ Σερίφ)

Το πρώτο Survivor

Το πείραμα του Μουζαφέρ Σερίφ

Εισαγωγή

Το 1954 ο Τουρκοαμερικάνος κοινωνικός ψυχολόγος Μουζαφέρ Σερίφ εκτέλεσε ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα πάνω στην συμπεριφορά μιας ομάδας ανθρώπων όταν αυτή ανταγωνίζεται μια άλλη και πόσο  η συμπεριφορά αυτή μεταβάλλεται όταν οι συνθήκες ανταγωνισμού αλλάζουν ή εξαφανίζονται. Τα συμπεράσματα που έβγαλε από αυτό το πείραμα τον οδήγησαν να διατυπώσει λίγα χρόνια μετά τη Θεωρία της Ρεαλιστικής Σύγκρουσης, η οποία είναι πολύ χρήσιμη για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Άλλωστε το πείραμα πραγματοποιήθηκε σε παιδιά. Τα πειράματα κοινωνικής ψυχολογίας, σαν του Σερίφ, μεταπολεμικά γνώρισαν μια έκρηξη. Το συγκεκριμένο είναι από τα πιο ενδιαφέροντα, επίκαιρο σήμερα, διότι σχεδόν απαράλλαχτο καθήλωσε χιλιάδες τηλεθεατές πρόσφατα στην ελληνική τηλεόραση.

Δυο χρόνια "Giati-baba"

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ "Γιατί-μπαμπά;"+Ευρετήριο

-Μισό λεπτό, μισό λεπτό, να το φωτογραφίσω για τη συνθηματολογία μου (Σκίτσο-αφιέρωση του Κωστάκη για τα δυο χρόνια "Γιατί-Μπαμπά")

 

Δεύτερα γενέθλια σήμερα, και πλέον το μπλογκ περπατά κανονικά. Αναπτύσσεται γρήγορα, όπως ένα παιδί δυο χρονών. Πράγματι, από τις 6.400 αναγνώσεις άρθρων του πρώτου χρόνου πέρασε στις 24.700 του δεύτερου. Βέβαια, τη μερίδα του λέοντος κατέχει το άρθρο για το ουζερί "Τηνιακό" που αναδημοσιεύτηκε και σε πέντε-έξι ιστοσελίδες (χωρίς να με ρωτήσει κανείς, όμως τουλάχιστον βάζανε την πηγή και έτσι το μπλογκ έγινε γνωστότερο). Το συγκεκριμένο άρθρο θεωρήθηκε πολύ αξιόλογο και από τους φίλους μου. Και συνεχίζει να διαβάζεται ανελλειπώς.

"Ποιά ήταν η Χρυσή Εποχή;"

Η Χρυσή Εποχή

Ένα κεφάλαιο της ελληνικής μυθολογίας σαν ανάμνηση και εργαλείο εξήγησης

Διάβαζα (ξανά) την "Ελληνική Μυθολογία", μια παλιά έκδοση (εκδ.Αστήρ, Αθήνα 1980) που είχα όταν ήμουν παιδί και έχω κρατήσει μέχρι τώρα, ολίγον σκισμένη, και συγκεκριμένα το κεφάλαιο Η Χρυσή Εποχή. Η Χρυσή εποχή ήταν η περίοδος της βασιλείας του Κρόνου, πριν τον εκθρονίσει με την τιτανομαχία ο Δίας, χρησιμοποιώντας και διάφορα υπερόπλα, σαν τους εκατόγχειρες, τα πολυβόλα της εποχής. Και τι χαρακτηριστικά είχε αυτή η εποχή, σύμφωνα με την περιγραφή του βιβλίου; εδώ είναι το εκπληκτικό.

Ομοιότητες και συμπτώσεις

 Ομοιότητες και συμπτώσεις

Είπα, την Τρίτη που πέρασε, προχθές δηλαδή, χρονιάρες μέρες, να μου κάνω δώρο κανά δυο βιβλία. Το δικαιούμουν, αν και έχω ένα κάρο αδιάβαστα που περιμένουν, όχι τη σειρά τους, αλλά το ενδιαφέρον μου. Σ' αυτά, ως γνωστόν, δεν υπάρχει επετηρίδα. Το δικαιούμουν, είπα, γιατί πολλά τσιμπηματάκια ένιωθα τον τελευταίο καιρό, τσιμπηματάρες δηλαδή, και όταν το μυαλό σου ζορίζεται ένα καλό φάρμακο είναι η λογοτεχνία. Η καλή λογοτεχνία όμως, αυτή που σε κάνει να σκέφτεσαι. Επίσης είναι και η τηλεόραση, αλλά αυτή έχει πολύ βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα, δηλαδή ξεχνιέσαι προς στιγμήν, λύση όμως δεν δίνει, απλά παγώνει το πρόβλημα. Το βάζει κάτω από το χαλί και όταν έρθει η άνοιξη και είναι καιρός να το μαζέψεις και να το τυλίξεις αντικρύζεις το σκουπιδαριό που καταχώνιασες. Το βιβλίο κάνει το αντίθετο. Σου οξύνει πρόσκαιρα το πρόβλημα, αλλά μετά σου γλυκαίνει τη ψυχή. Ειδικά, αν τύχει και διαβάσεις τυχαία κάτι παρεμφερές, κάτι που έχει μια κάποια αυθαίρετη ομοιότητα με το πρόβλημα-εσύ "ψάχνεσαι" για να έχει, το βιβλίο πολλές φορές μοιάζει με το αυτομαστίγωμα των ιησουιτών με το σκοινένιο μαστίγιο. Οι αμαρτίες όμως τελικά συγχωρούνται.

Πήγα λοιπόν σε μια υπόγα-βιβλιοπωλείο στο οποίο είχα να πάω χρόνια, το είχα ξεχάσει, ενώ ψώνιζα από κει από μαθητής, και πήρα τον "Θάλαμο 6" του Άντον Τσέχωφ και ένα δοκίμιο του Τζέημς Πέτρας, αυτά που έψαχνα δηλαδή. Ο γερασμένος βιβλιοπώλης, την ώρα που πλήρωνα, χωρίς να με κοιτάξει, πιάνει ένα διηγηματάκι που είχε σε μια στοίβα, ανοίγει την πρώτη σελίδα, το υπογράφει και το βάζει πάνω από τα άλλα δυο, αυτό είναι δώρο από μένα για να με θυμάσαι όταν πεθάνω. Και με κοίταξε γρήγορα με ένα κουρασμένο ύφος, τόσο κουρασμένο που μελαγχόλησα. Είπα μια κουβέντα, ευχαρίστησα, ευχήθηκα και έφυγα.
Όταν ανέβηκα τις σκάλες κοίταξα πιο προσεκτικά το βιβλίο. Ήταν ένα μικρό διήγημα πενηνταπέντε σελίδων, κακό χαρτί, μιας έκδοσης που έχει εξαντληθεί προ πολλού, ενός συγγραφέα που μου ήταν παντελώς άγνωστος, με τίτλο που δεν θύμιζε τίποτα. Ζυλ Μπαρμπέ ντ' Ωρεβιγύ (Jules Barbey d' Aurevilly), "Η εκδίκηση μιας Ισπανίδας". Σκέφτηκα ότι θα το είχε στο στοκ, δεν φεύγει, μου το χάρισε, αλλά όπως και να'χει, μια και μου το προλόγισε με τα λόγια αυτά έκατσα αμέσως να το διαβάσω όταν γύρισα στο σπίτι. Το βιβλίο ήταν όντως αξιόλογο. Περιγράφει τη γνωριμία ενός Γάλλου ευγενή, ονόματι Τρεσσινί, με μια πόρνη του Παρισίου την οποία ακολούθησε σε ένα στενό σοκάκι, αυτή κι όχι κάποια άλλη απ' τις πολλές, γιατί κάποια του θύμιζε. Όταν τον πήγε στο σπίτι της, ο ευγενής έμεινε σαστισμένος από την απαράμιλλη ομορφιά της και τη φινέτσα της. Άρχισε να την ερωτεύεται:

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (ΙΙ)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ΙI)

Εισαγωγή

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι απαντάει εδώ σε μια περίεργη ερώτηση. Αναρωτιέται ο αναγνώστης, ίσως ρητορικά, αν ένας μαρξιστής καλλιτέχνης μπορεί να είναι συμφιλιωμένος με το διαφορετικό ιδεολογικό παρελθόν του, και κατά συνέπεια να το αποδέχεται, ή τελικά το παραβλέπει. Η άποψη αυτή, την οποία ο Παζολίνι θεωρεί "μυστικιστική", δεν διαφέρει πολύ από μια άλλη διαδεδομένη άποψη, πχ για κάποιους μεγάλους επαναστάτες της ιστορίας που παρουσιάζονται στην ιστοριογραφία σαν περίεργοι ρομαντικοί τύποι, χωρίς παρελθόν αξιοσημείωτο ή συμβατό τέλος πάντων με την προσωπικότητα που έγινε διάσημη, και άρα πεταμένο στα σκουπίδια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη μεταπολεμική εποχή είναι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Οι ίδιοι πάντως, αργότερα, στις βιογραφίες τους τόνισαν ιδιαίτερα την ανάλυση του παρελθόντος τους στη διαμόρφωσή τους σε αυτό που έγιναν τελικά. Και αυτό πρέπει κάποιος να το αξιολογήσει, όπως προσπαθεί να δείξει ο Παζολίνι με την απάντησή του.

"Τηνιακό": μπύρες και πολιτική κουβέντα

Το κλείσιμο του "Τηνιακού"-ένα σκληρό χτύπημα στο φοιτητικό κίνημα

Κλείνει το "Τηνιακό", το αγαπημένο μαγαζί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και κλείνει επί Τσίπρα. 

Το "Τηνιακό" το πρωΐ. Φυσικά άδειο.

 

Στον Κωστάκη και το Γρηγόρη.
Το "Τηνιακό" καταρχήν ήταν πολιτικό στέκι των φοιτητών της Αριστεράς. Βασικά μάζευε σχεδόν μόνο τέτοιους. Ήταν πάμφτηνο και εκεί πήγαινες τον πρωτοετή για να τον ψήσεις και να πιείτε μπύρες. Που να τον πας, σε κανονικό μαγαζί, να σας έρθει ο ρεφενές κούκος αηδόνι και να τον χάσεις; Θα πας στο κλασικό μαγαζί που σέρβιρε μόνο "Κάιζερ", "Αμστελ" και "Χάινεκεν", είχε τραπεζάκια σιδερένια, τα ίδια που έστηνες στο τριήμερο του πολυτεχνείου, και οι ποικιλίες ήταν πάντα ψιλές φέτες ψωμιού με ζαμπόν, τυρί, τυροσαλάτα, λουκανικάκι και αυγό. Τρεις από το καθένα, μια αιώνια ρουτίνα που ποτέ δεν γνώριζε εξαίρεση. Ποτέ δεν φτιάχτηκε διαφορετικά η ποικιλία. Ένωνες τα τραπεζάκια, περνούσαν άλλοι πέντε-έξι, κονομούσες από δω και από κει καρέκλες, παράγγελνες και ξεκινούσες να εξηγείς τι είναι η συνδιοίκηση, γιατί η ΠΚΣ κατεβάζει παντα ξεχωριστά πλαίσια, τι σημαίνει περιφρούρηση της πορείας, ποιος ο ρόλος των καθηγητών στο εποικοδόμημα, τι είναι η ειδίκευση στο πτυχίο και τι ζημιά προκαλεί στα εργασιακά σου δικαιώματα, γιατί η ΕΑΑΚ βάζει 40 αιτήματα στα πλαίσια συνελεύσεων, πως συνδέεται το φοιτητικό κίνημα με το λαϊκό κίνημα, και τελείωνες να τον ρωτήσεις πως βλέπει την κατάσταση και τι λένε τα πράγματα στην Καρδίτσα.

Και πάλι για τα ιντερνετικά τσιτάτα.

Και πάλι για τα ιντερνετικά τσιτάτα

"συμπυκνωμένη σοφία" δια πάσαν χρήσιν

Ας δούμε ένα που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, ένα του Μαγιακόφσκη:

"Όποιος δεν ξεχνά την πρώτη του αγάπη δεν θα γνωρίσει την τελευταία"

Είναι μια εξαιρετική φράση και απορώ πως δεν έχει γίνει δημοφιλής, ίσως φταίει το ότι είναι του Μαγιακόφσκη, σε τι αναφέρθηκε όμως ο μεγάλος σοβιετικός ποιητής; Φαίνεται προφανές. Αναφέρθηκε στις παλιές σχέσεις που πολλοί άνθρωποι δεν ξεπερνάνε. Που τυραννιούνται στην ανάμνησή τους, που καταστρέφουν τις καινούργιες ψάχνοντας ακριβώς αυτό που έχασαν, που δεν κάνουν καν καινούργιες απ'την ψυχολογική πίεση που νιώθουν, απ'την αυτοπεποίθηση που έχασαν. Ίσως να είναι μια παρότρυνση να μην γίνονται συγκρίσεις προσώπων και καταστάσεων. Δηλαδή, άλλα μυαλά πριν και άλλα τώρα. Ίσως να ειπώθηκε για ίδια χρήση. Ο Μαγιακόφσκη είχε άστατη ερωτική ζωή, αντισυμβατική, λένε όσοι ασχολήθηκαν με αυτό το κομμάτι του-σύντομου-βίου του.

"Τι διάβαζες στον στρατό;"

Ενα ειδικό ανάγνωσμα του στρατού

 

Όταν παρουσιάστηκα στο κέντρο, μετά από δυο τρεις μέρες, ήρθε και ο πλασιέ να πουλήσει σε μας τους ψάρακες το εγχειρίδιο επιβίωσης των SAS (σπέσιαλ αίρ σέρβις, οι ειδικές δυνάμεις του αγγλικού στρατού), σαν το εικονιζόμενο. Όταν μπαίνεις στο στρατό δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις. Θα σε τρέξουν; Θα πήξεις; Θα περάσεις ζάχαρη; Θα σε ρημάξουν στις ασκήσεις; Ποιός ξέρει. Έχεις ακούσει χιλιάδες ιστορίες, αλλά είναι ιστορίες άλλων. Και πράγματι καποιες λεπτομέρειες αλλάζουν από σειρά σε σειρά.

Οι "Διάλογοι" του Παζολίνι (I)

Οι "Διάλογοι" του Πιερ Πάολο Παζολίνι (Ι)

Εισαγωγή

Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δούλεψε για το περιοδικό "Βίε Νουόβε" [1] (Vie Nuove: Νέοι Δρόμοι) μεταξύ του 1960-1965 διατηρώντας μια στήλη με "διαλόγους" με τους αναγνώστες. Ηταν μια εποχή έμπνευσης για τον ΠΠΠ, πολλά σημαντικά του έργα έγιναν τότε, το "Ακκαττόνε" (1960), το "Μάμα Ρόμα" (1961), το "Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο" (1964), μυθιστορήματα και ποιήματα. Η αξία των "διαλόγων" βρίσκεται στον τρόπο που απαντά ο Παζολίνι. Δεν ξεπετάει με τσιτάτα τον αναγνώστη, δεν σνομπάρει θεματολογίες και δεν χρησιμοποιεί δασκαλίστικο ύφος, αντιθέτως, μπορεί εύκολα κάποιος να αναγνωρίσει τόσο το ειλικρινές ενδιαφέρον του να προσεγγίσει αναλυτικά και σε βάθος τα ζητήματα που του θέτουν όσο και την προσπάθεια να κατανοήσει την σκέψη του ίδιου του αναγνώστη και ακολούθως να την ερμηνεύσει. Η ποιότητα αυτής της επικοινωνίας με τον αναγνώστη αναγνωρίστηκε με εκατοντάδες επιστολές που συνεχώς του παρέδιδαν, με θέματα που ξεκινούσαν από υπαρξιακά προβλήματα μέχρι πολιτικό σχολιασμό.

"Νίτσε ή Κοέλιο ή όποιος τελοσπάντων τό' πε! "

(Σχόλιο): Νίτσε ή Κοέλιο ή όποιος τελοσπάντων τό' πε!

Αναφέρει ο Γούντυ Άλλεν σε μια συνέντευξή του (που διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών 29/08/2016):

"Δεν πιστεύω στη νιτσεϊκή αντίληψη πως ό,τι δεν σε καταστρέφει σε κάνει πιο δυνατό. Βλέπετε τους στρατιώτες που επιστρέφουν από τον πόλεμο, έχουν δει τον θάνατο και παθαίνουν υπαρξιακές κρίσεις τη μια μετά την άλλη. Υπάρχουν τραύματα στη ζωή που μας κάνουν πιο αδύναμους [...]"

Πάρε Νίτσε νά'χεις!

"Τι έγινε σε ένα χρόνο";

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ "Γιατί-μπαμπά;"

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος δημοσιεύσεων στο γιατί-μπαμπά, ένας χρόνος που τα είχε όλα! Εκλογές, δημοψηφίσματα, πραξικοπήματα, τα πάντα όλα (που λέει και ο Αλέφαντος), δηλαδή απεριόριστη τροφή για σχολιασμό και ανάλυση. Είχε και πολλά άλλα, μικρότερης ή ίσης σημασίας, που δυστυχώς δεν φτάνει ο χρόνος να αναπτυχθούν. Ή οι γνώσεις μου. Ή τα ενδιαφέροντά μου.
Στο μπλογκ δημοσιεύτηκαν λοιπόν μερικά άρθρα εκτός επικαιρότητας, ιστορικά κυρίως, αλλά τα περισσότερα έχουν να κάνουν με κάτι που γράφτηκε στις εφημερίδες ή το διαδίκτυο ή ειπώθηκε σε κάποια κουβέντα με κάποιον φίλο. Επίκαιρα δηλαδή. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Με την γνωστή μπαρούφα που αποδίδεται στον Ισοκράτη και αναπαράγεται ανελλιπώς στα ΜΜΕ.